چند شعر کردی و فارسی از مسعود فتحی
مسعود فتحی
مرۆڤی ژمارە سفر…
لەگەڵ خۆما هاوکات نیم
شەو خەریکە لە سەرما هێڵنچ ئەدا
هیوا نەکەی
بە منا رێکەی
رێ بە رێبوارەوە رێ یە
وەک چۆن هاتووچۆ ناسنامەی درگایە بۆ بوون ،نەبوون
دەنا دیوارەو ژەنگار و
یەکێ بوو یەکێ نەبوو…..
من مانگەشەوێکی درۆ
تەمەنی لە سەر بانێکا چەق بەستووم
هەرچی دایکم بانگی پەیژەی دەکرد
دێر بوو تازەەە
ئێرە شەوە
ئەنگوستە چاوە
دەروویەک نیە بۆ تیشکێ
لێرە هەرمان
هەر درۆیە وهەر فریوەو هەڵخڵەتان
شەهیدێکیش لە شێعرێکما وەرش بووە لە مردنی و
هەموان بەر جنێو دەدا و دەڵێ:
گورگ خواردمانی
_هیوا
بڵێ بەو کۆڵانەی وا منداڵیمی تێدا گریا
خاتوونی خۆزگەم شاعیرێک خواستوویەتی
”ئەی مردن لە کوێی ژیان کوشتمی؟”
من سیزیێفێکی کوردم
هەموو جیهان خواوەندەکانی ستەمن
سەیرە هیوا
گیرفانەکانم ئەیانوت
تۆ هەڕۆڵێکی هەڕۆڵی
_ژیان؟!
ژیان شەمەندەفەرە ومەندی شەوم دەشڵەقێنێ
پێڵووی چاوم دێنێتە گۆ
تەنیا جارێک نەبوو بمبا
هەتا کێڵگەیەک لە ماچ و
تا باوەشێک لە شەوبوو
هیوا
من نووساوم بە هیچێکدا و
جەستەی خۆم دێنم ە دەبەم
ترجمه به فارسی از: سعید ساعدی
انسان شماره صفر
با خودم به هم نمیرسیم
شب در من استفراغ میکند
هیوا!
در من قدم نگذار
ره به رهروانش جاریست
آنگونه که آمد و شد، دلیل دروازه است برای بودن یا نبودن
وگرنه دیوار است و زنگار
یکی بود، یکی نبود…
من مهتاب شبی دروغ
عمریست که بر خشت بامی خشکم زده است
هرچه مادرم نرده‌بانی میخواند دیر شده بود دیگر
اینجا شب به شام نمیرسد
نه سایه‌ای
نه سوئی
و نه بن بستی به کوچه‌ای
اینجا ابدیت بیت غلطی است
و شهیدی
در شعرم دیوانه به دوزخ
همگان را به دشنام گرفته.
هیوا!
به کوچه‌ای که بچگیهایم در آن میگریست بگو
خاتون خوابهایم را شاعری به پایش پیر شده است
”ای مرگ کجایی که حیات کشت مرا؟”
من سیزیف کوردم و
جهان خداوندگار ستم
عجبا هیوا جیبهایم میگفتند:
تو به قرص نانی نمیارزی
حیات؟
حیات هیاهوی پرندگان مهاجریست
کە خواب سالیان خاکم را برهم میزند
پلکهایم را به بیراهه بیداری میبرد
حیات؟
حتی یکبار مرا به سبزهزاری از بوسه نسپارد
و یا به آغوشی از شب بو
هیوا!
من
به هیچ آویخته‌ام
هیوا
من
تابوت خود را بر دوش میکشم…
******
”تنها”
هر انچه درمن نهفته
عیان است
نمیدانم چه‌ای در نوک زبانم
ولوله‌ای در دلم
فرود نا به گاه سنگی در آبگیر حواسم
همه تویی..
میخوانیم در آرزوی محالی که تویی
میدانیم در پس خیالی باطل
در تیره شبی که منم…
جا میمانم از خودم گاه
در با تو بودنی که شکننده‌تر از حباب
و رسیدن همانا
به طلبی از ماوراء میماند…
قضاوت را به که بسپاریم؟!
من ارامشم را در طوفان تو گم کردم
خیالت نیست …؟!
یاد کن مرا
آنزمان که همسفر باد
در مینوردییم
منم
”تنها”
به نقل از «آوای تبعید» شماره ۱۴
