رضا مقصدی؛ چند شعر
رضا مقصدی
چند شعر
ای بوی تو در هر غزل ِ سعدی وُ “سایه”
گُلدسته ی دل ، هستی وُ گُلبوسه ی گیلاس
من با تو چنانم که چمن ، با نم ِ باران .
با چشم تو هر آینه ، با آینه هایم.
در باز کن ! ای صبحدم ِ تازه ی گیلان !
لبخند زنان ، شعر ِ تر ِ جان وُ تنم باش!
ای بوی تو در هر غزل ِ سعدی وُ ” سایه”
! عطر ِ چمن وُ یاسمن وُ پیرهنم باش
ای شادی ِعزیز!
گفتی : سلام.
گفتم : درود برتو که از آه وُ آتشی .
کاینگونه در ترانه ی من، شعله می کشی.
گفتی : که از تبار ِ تپش های تازه ام
دستم به سوی سبز ترین ساقه می رود
تا آن بهار ِ دور، برایم بَر آورَد .
آغوش ِ عاشقانه ، تمنای من شده ست .
شعر ِتو از برای دلم پیرهن شده ست.
گقتم : بیا تمام ِ تمنای تازه را –
در جان ِ من بریز !
ای شادی ِ عزیز!
یکشنبه ۵ عصر
گفتم:صدای پای تو در من، شناور است
همواره در طراوتِ یکشنبه، ۵عصر.
گفتی: برای این دلِ بی تاب مانده ام
این بار، عاشقانه ترین حرف را بزن !
گفتم:بیا دوباره بیارا !
جانِ مرا به خلوتِ یکشنبه، ۵عصر.
گفتی: اگر ترانه سُرای سپیده ای
باید غزل، همیشه غزل، در تو بشکفد.
گفتم : که در برابرِ چشمانِ عاشقان
آن واژه ی در آتشم، یکشنبه، ۵عصر.
ای که بوی ماه، می دهی !
……………….
در کدام شب
نطفه ی تو بسته شد؟
ای تو! ای که بوی ماه، می دهی !
آسمانم از ستاره ها تهی
روزهای من، کبود بود.
رود هم برای برگهای من
حرفِ تازه ای نداشت.
ناگهان، سرود ِ ناگهانه ات چه خوش نشست
برمن وُ همیشه های ریشه ام.
دانه های گندم ام به خاک
سبز نیست ؟ چه باک.
من به این خوشم که آرزوی آبی ِ مرا
زیر ِ سایه ـ روشنت پناه ، می دهی !
پیش ِ چشمِ باغِ ِ باورم
دوستی، شکست وُ ریخت
خنجری دوباره آمد وُ میان ِ کِتف های من نشست.
خواستم که بگذرم زسیب
وز کنار ِهرانارِ تازه ، تلخ بگذرم
دستت ای بهار ِ بلخ !
سیب را به سمتِ من گرفت .
عطر ِ سرخوشی ست در مشام ِ من
عطرِ روشنایِ صبحگاه.
درشبی که جان ِ عاشق ِ مرا فرو گرفته است
راه را به نور ِ تازه، فرش کن !
ای تو! ای که بوی ماه، می دهی !
جمعه
روز جمعه راه می روم
روی لحظه های درد مند.
روی خاطراتِ خم شده به روی آه…
روی ماجرای جانِ سرکش ِ جوانه ای که تازه ریخت.
روی دلشکستگی ِ یک ترانه ی سیاه.
روی بوسه های گمشده به چهره ی ملولِ ماه.
بی سبب نبود
جمعه ی “فروغ”
ساکت وُ شکسته وُ کبود بود.
چون کبودِ واپسین دم ِ ستاره ای که بی کلام مُرد.
یا دلِ کبود من که ناگهان-
بی سلام مُرد.
رباعی
ازسبز ترین جای وطن آمده ام .
با خاطره ی چای وُ چمن آمده ام .
مضمون ِ زُلال ِ روزگارم عشق ست
در باز کُن ای سپیده ! من آمده ام .
به نقل از «آوای تبعید» شماره ۱۵
