گیل آوایی؛ خاست فرای Gast Vrij مهمان نواز (گیلداستان با ترجمه فارسی)

هالا فوروزو نامو می همکلاسی مرا واورسه:

بینویشتی؟
چی بینویشتم؟
نینویشتی؟
چی نینویشتم؟
هیچی بابا تونام کی هاچین قاقی!
خاب بوگو چی نینویشتم!
مگه مالم نوگفته بو کی هر کی خواینتخابه مرا ایچی بینویسه.
خاب من هیزارتا اینتخاب دارمه، کویتا بینویشتی بیم!
اسا هیزارتا تی پیشکش! ایتایا بینویشتی!؟
ایجور چانا دوه دمه!

ایتا خنده بوکود خو سرا تاوه دا بیجیر فارسی هولندی شوروع بوکوده کیتابه جا نیویشتن. نیمیزگیره فاندرستم بیدینم چی کودان دره. آخه بازام دئر فاره سه بوم کلاس. بیدم درسه بیجیر هرچی تته رج واورسه بوبوسته بو، آوجانا نیویشتان دره.

دفترپفترا بنام می جولو. کیتابا واکودم. جه او سره کلاسه ایتا بوسنی زنای کی می پیله مار سلامال بو خو مهربانی نیگا مرا سرتکان بدا. ایتا خنده بوکودمو منام می سرا تکان بدام. بیچاره وکیل بو پیرانه سر خو دارو ندارا بنابو باموبو پناهنده بوبوسته بو. اونه اوشن تر ایتا سومالی زنای بورجه زهره ماره مانستن مرا چپکی فاندرستی. اونه کناری مراکشی مردای ایتا چشمک بزه. منام لبخنده مرا شلی بغمزه ولا کودم. می چوم دکفته می مالما کی هاچین می دس زل له باموبو. همیشکام ایجور می مرا چانه مانه زه یی کی فامستیم خودشام اونا خوش آیه جه می ازازیل کاران. بازینام می سندوسالا ده یی ایجور می هاوایو می همسلامانه هاوایا داشتی. ایدفایی بیدم ایسپانیایی سیا چومه که دانه ایجور مرا فاندره کی خیاله سالاسال مرا نیده داره.

اولی شب کی کلاس باموبیم هرکی ایتا جه همکلاسی مرا گب زه یی یو بوگوبیشتاو کودی تا خوشانا بشناسانه بید. هاتو کسکسه مرا آشنا بوستیدی. اتو کلاسو مدرسه داب بو کی تازه بامو شاگردان همدیگه مرا جه بیگانه بون در باموبید. منام جه هو اولی گب آ ایسپانیایی سیا چومه که مرا آشنا بوبوسته بوم مره هاتو اونه مرا پیچا لاس زه ییم. ایتا برزیلی زناکام کی هاچین هفت خطه روزیگار بو همه تا مرداکانه مرا ایجور بوگو بیشتاو کودی کی خیاله هامه تانه صابه. هی تا زناکا امان ندایی ایتا مرداکه مرا تنایی گب بزه بی. مرام جه اون خیلی بد آمویی هاچین خیاله می ماره مرده بیده بیم. خودشام بفامسته بو ولی نانم چره مرا ویشتر واکفتی. گاگلف سای کودیم اونا ویشتر تاویل بیگیرم ولی ده ییم ویشتر واخرا به. ده ییم اتو نیبه، دو واره می کارا کودیمو اونه ایجور که اصلن خیاله کلاسه مئن نه سا، نیده بو گیفتمو تاویل نیگیفتیم. هان اونا ویشتر تورا کودی. می همکلاسه نام بفامستی بید. گاگلف گفتیدی بیچارا تورا کوده داری! ایتا پیچه دوستانه برخورد بوکون! منام گفتیم کی مرا جه اون خوش نایه خودایام بایه بیجیر نتانم اونه مرا بوگوبیشتاو بوکونمو اونه پیچا لاس زئنا آوجا دم. شوما بیشید می جا اونه مرا لاس بزنید مرا جه اون جیویزانید ولی ایسپانیایی سیاچومه که دانه هاچین او سیندرلا مانستن ” من مرا قوربانانه مئن” ایتا بو. ایتا ایدانه سیاچومه کی جه هو اولی شب بوبوستی بیم دسخاخوربرار. نه اوجور برارخاخور کی هفتاد میلیونه سر کولا بوشوبی! هو اولی شبه گبه مئن اونه ایسما بنابوم ” ته کی یه رو[۱]” کی ایسپانیایی بو یو یانی ترا دوس دارم. ماجرایام آتو بو کی ” ترا دوس دارمه”به بیسه چار زبان بینویشته داشتیم. جه ایتالیایی “تی یامو[۲]” بیگیر تا ژاپونی ” واتاشی وا آناتا اُو آییشته[۳] ” جه ” آی لاو یو” اینگیلیسی بیگیر تا فرانسوی” ژو تِم[۴] ” کی وختی ایسپانیایی بوگفتم “ته کی یه رو” ایجور خنده بوکوده کی جه هو اولی شب اونه ایسما بنابوم “ته کی یه رو” کی گاگلف می همکلاسه نام اونا دوخادید ته کی یه رو. هرچی بو می چوما جه مالم جیگیفتمو ته کی یه رو یا فاندرستم. اونه چومان هاچین برق زه یی. مالمه دانه ویریشته سیفیده تابلوسر کی کلاسه دیفارا جلاسته ناهابو، بینویشته:

خاست فرایGast Vrij مهمان نواز/مهماندوست

بازین ایتا ایتا شاگردانه جا واورسه خاست فرای یانی چی. تا می نوبه فاره سه. بوگفتم:

خاست فرای یانی بی مهمان!

تومامه کلاسه ایجور خنده بوکوده کی خیاله کلاس بترکسه داره. مالمام خنده بیگیفته. ایتا پیچه خنده بوکوده پسی بوگفته:

نه. بی مهمان نه. خاست فرای یانی مهمان دوست، یانی مهمان نواز

منام ازازیل! بوگفتمه:

نه. اصلن آتو نی یه.

خولاصه جه من اصرار جه اون اینکار اخر پسی بوگفته:

خاب چره آتو فکر کونی کی خاست فرای یانی بی مهمان!؟

منام بوگفتم:

وقتی آبجو هینمه اونه پوشت بینویشته ناها الکل فرای یانی بی الکل! هانه واسی “خاست فرای” یام واستی ببه “بی مهمان”!

مالم هاچین خو شکما بیگیفته خنده بوکود. کلاسام کی ده اجور وختان هاچین لسکترا به همه تانی خنده بوکودده. ته کی یه رو چومه مئن هاچین جه خنده ارسو پورا بوبو. منانم اشانا فاندریستی می یو قاقا بو جه اوشونه خنده کی چره خنده کودان درد! من جدی گمه جوک نگمه کی!

مالم مرا قاقا بو فاندرست. فکرا دوبو. منام اونا قاقا بوم. کلاس جه آمی فاندرستن، تام بزه یید. هامه تانی مالمه رافا ایسابید بیدینید مالم چی خایه بگه. منام بیدم مالم بیچاره ماسته مانستن بمانسته داره هیچی نتانه بگه. می دیل اونه ره بوسوخته بوگفتم:

خاب هرتا زبانه مئن استثنایام ناها. انام ایتا جه ایستثنایانه.

مالم کی خیاله جه ایتا خجالتی جیویشتی بی ایتا قیافه حق بجانب بیگیفته یو بوگفت:

بله بله. هاتویه. آفرین. ان ایتا ایستثنایه ده. ایتا ایستثنایه!

بازین نه بنا نه اوساده ایدفایی بوگفته:

تو خیلی کلاسه وختا گیری!

مرا دینی!؟ هاچین تورابوستم جه اونه حرف. اونه داد فاره سی پسی اتو می جیوابا بدا! ایتا پیچه اونا تام بزه فاندرستم بازین بیدم ایجور مرا نیگا کونه کی یانی مالممه ده!. حق داشتی بیچاره واستی ایجور خورا نشان بدا بی. منام مره بزم به او رایو بوگفتم:

تو بی یه می جا سر بینیش من تی جا درس بدم بیدین تونام می مانستن کلاسه وختا نیگیری!!! می تقصیر نی یه. آ نیمکته تقصیره. اصلنام به ان نی یه کی چن سال داری . ایا کی بینیشینی تونام بی چارساله زای هاچین ولوله!

مالم ایتا نفس بکشه. کلاس جه او خنده شوخی بیرون بامو. منام می سرا تاوه دام بیجیرو می کاغذ ماغذانه مرا می سرا گرما کودم. می کناری های خو دسه مرا بزه می تکا. هیچی نوگفتم. شاگردان ایتا ایتا بوشوده خوشانه بینویشتا بخاندد. می نوبه فاره سه بو. نانستیم چی وا بگم. می کاغذانه مئن ایتا تاسیانی شبه بینویشتا بیافتم. اونا بنام می جولو. هاتو بخانم نخانم بشم نشم کاغذا مره مره واخانا دوبوم:

بیجار، مهربانی یا تی دسانه جا باموخته داره کی اتو هرتا ول بیگیفته جانه ره هاچین ایازا مانه بجانا جلاسته.

باغ جه تو داره انهمه تایه دئنا کی جه باد بیگیر تا وارش، جه کاپیش تا پوتار،جه چیچیلاس تا چی چی نی، جه کلاچ تا کشکشرت هاتو سیرایی ناشتنی، جه آفتاب ویریز تا آفتابخوسان کی آلوغه بیگیفته ویشتایانه مانستن اوچینیدی، واچیندی، دیچینیدی بازام پاک چینا نیبه یو هوتو تی دسانه مانستن بی دریغه.

دار جه تی وفا باموخته داره کی قد بکشه تا اسمانه لچه گولاز فوروشه یو زالاش باورده زباله، کشه سایه دیمه یه. خانه تی صفا مرا نما داره یو من تی سایه جیر ایتا دریا ناجا تاب آرمه….. وای بوگو اکه تانم اتویی تی مرا بگم، بیشتاوم، راشِه بشمو تی یادا بیشمارمو نه را تمانا به نه تی یاد نه می ناجه سیرایی داره!؟

چی شناقی داره خاک کی هاممه تا سال خوشه خوشه تی دسانا خوشا ده خوشخوشانی.

قاقابو هاتو واهیله مانستن خیاله باله سر بینشته بازام تی مرا بوگو بیشتاوا درم. جه او سی یا سال کی دورابوم آویرا بوم. نه می دسفارس بی، نه تی دس فارس بوم!، می مرا ایسایی یو نه سایی. آیا چوتو می قسمت بوبوسته!؟ کی تانستی بدانه تا من بدانسته بیم که ایجور آویرا بم که نه ایتا آشنا نیگا یافمه نه ایتا دقه جه تاسیانی جیویزم!

گوروختن! جویشتن جه سی یا سالانی که خون وارستی جه همه جیگا. خاب تو بوگوفتی بوگوروز تی جانا جه بلا دورا کون! اسا کی هاف کویو هاف دریا جه تو دورابو دارم، می سایه مانستن می مرا هم ایسایی هم نه سایی منام تی مرا وختو بی وخت بوگو بیشتاوا درم.

می سایه مرا بال به بال روخانه لب هیسته واشانه سر شون درمه. آب هاچین آینا مانه. تا تی چوم کار کونه بیجارانه برنج باده مرا نازفوروشانا درید. برنجانه رقصا چیچی نن هورا کشیدی. تی یاد بمانسته داره یو تی دیل ناگیرانی مره. همه چی واگردانه سره تی بوشو پسی. هی چی خو جا سر ننا. آفتاب ایجور دیگه تابستانا سرا گیره. باهار ایجور دیگه بنا بوشو. سالاسال تی یاده مرا سبزا بمه یو تی تاسیانی جا خوشکه ولگانه مانستن غورصه باده دس آویرو ابیر.

وارش کی به هرتا وارشه چکه کی دپاچه درجه که شیشا تی صدایا خو مرا داره. دراسان خیاله کی ماتم بیگیفته داره، در وازا نوبوسته دوسته به. اوتاق، خیاله کی ایتا دیلمان هارای یا خو دیل جیما کوده اوخانا دره کی خیاله می واهیله دیله دس انجار بیگیفته داره کی هر تا اوخانه مرا ایتا جنگل جوخوفته شورما می جان تاوه ده. می دیل هاچین شواله کشه انهمه تی نشانا هرتا نفس هر جیگا چوم دکف، دینمه.

می سرا راستا کودم. مالما فاندرستم. کلاس هاچین قاقا بو می رافا ایسابید بخانم. ایجور ماسته ماسنتن همه تانا فاندرستم کی اوشانا باور نامویی من جه حرف زئن دکفتی بیم. هیچی نتانستیم بگم. می چوم سورخا بوسته بو. می چومانا ایتا سیا ابر بیگیفتا مانستی. بمانسته بوم. مالم بوگفته:

بخان!

اونا آویرابو نیگا مرا بوگفتم:

چی بخانم؟
چی بینویشتی؟
هیچی!
هیچی!؟
نه هیچی!
پس اون چیسه!؟
ان! هی هی چی! هیچی نی یه.

مالم تام بزه کلاسا نیگا بوکود. بوسنی زنای ایجور کی اونه چومانا ول بیگیفته بی مرا فاندرست. ته کی یه رو کونامجان کونامجان کونان های خاستی بایه می ویرجا بیدینه چی بوبوسته داره. سومالی زنای هاچین خو کپچو کیتیرا واچن دوبو ایجور کی مرا کونه وره کی بینشته اویسی بوبوستی بی. مراکشی مردای کم بمانسته بو بگه کلاس پلاسا وا بدیم بیشیم بار عرق بوخوریم. می کناری دانه خورا موشته بوکوده هوتو تامبزه بینیشته مرا فاندرست. مره مره بوگفتم:

آخه انا چوتو هولندی بخانم!؟

هان.

آدینه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۳ – ۱۶ مه ۲۰۱۴

گیل‌آوایی

“خاست فرای Gast Vrij مهمان نواز”

هنوز ننشسته، همکلاسی‌ام پرسید:

نوشتی؟
چه را نوشتم؟
ننوشتی؟
چه را ننوشتم؟
هیچ بابا تو هم که پرتی!
خوب بگو چه را ننوشتم!
مگر معلم نگفته بود هر کس به انتخاب خود، چیزی بنویسد.
خوب من هزار تا انتخاب دارم کدامش را باید می‌نوشتم.
حالا هزارتا پیشکش خودت. یکی را می‌نوشتی.
یک جوری موضوع را سر هم می‌آورم.

خنده‌ای کرد. سرش را پایین انداخت. شروع کرد به فارسی هلندی چیزی از کتابش نوشتن. دزدکی نگاه کردم ببینم چه دارد می‌کند، آخر باز هم دیر به کلاس رسیده بودم. دیدم سؤال‌هایی را که زیر درس ردیف شده، دارد پاسخ می‌نویسد.

دفتر وُ دستکم را جلویم گذاشتم. کتاب را باز کردم. از آن سر کلاس یک زن بوسنیایی که همسن و سال مادربزرگم بود با نگاه مهربانش سر تکان داد. خنده‌ای کردم و من هم برایش سرم را تکان دادم. بیچاره وکیل بود و در این پیرانه‌سری دار و ندارش را آن‌جا گذاشته و این‌جا پناهنده شده بود. آن طرف‌ او، زن سومالیایی مانند برج زهر مار به من کجکی نگاه می‌کرد. کناردستش مرد مراکشی چشمکی به من زد. من هم با لبخندی از آن گذشتم. چشمم به معلمم افتاد که براستی از دست من به تنگ آمده بود. همیشه هم یک جور با من چانه می‌زد که می‌فهمیدم خودش هم از شلوغ‌بازی‌های من خوشش می‌آید. حتماً سن و سال مرا که می‌دید، یک جوری هوای مرا نگه می‌داشت. ناگهان دیدم چشم سیاهِ اسپانیایی یک جوری دارد به من نگاه می‌کند که انگار سال‌های سال است که مرا ندیده.

شبِ اول که کلاس آمده بودیم هرکسی با یکی از همکلاسی‌ها بگو بشنو می‌کرد تا خودش را بشناساند و آن دیگر را بشناسد. همینطور با یکدیگر آشنا می شدیم. این رسم مدرسه بود که شاگردهای تازه آمده از حالت بیگانه بودن درمی‌آمدند. من هم از همان اولین شب با سیه چشم اسپانیایی آشنا شده بودم و با او شوخی شوخی لاس می‌زدم. یک زن برزیلی هم که براستی هفت خطِ روزگار بود با همه مردها چنان حرف می‌زد که انگار صاحب همه‌شان است. به هیچ زنی امان نمی‌داد تا با یکی از مردها تنها حرف بزند. من هم از او خیلی بدم می‌آمد انگار ناپدری‌ام را دیده باشم. خودش هم فهمیده بود، ولی نمی‌دانم چرا بیشتر به من گیر می‌داد. گاه گاه سعی می‌کردم او را بیشتر تحویل بگیرم ولی می‌دیدم که بیشتر لوس می‌شود. وقتی می‌دیدم اینطور نمی‌شود، دوباره کار خودم را می‌کردم انگار که او اصلن در کلاس نیست، وجودش را ندیده می‌گرفتم و همین او را بیشتر دیوانه می‌کرد. همکلاسی‌هایم هم فهمیده بودند. گاه گاه می‌گفتند بیچاره را دیوانه کرده‌ای. کمی با او دوستانه برخورد کن. من هم می‌گفتم که از او خوشم نمی‌آید. خدا هم پایین بیاید، نمی‌توانم با او گفت و شنود داشته باشم و به لاس زدن‌های او پاسخ بدهم. شما بروید بجای من با او لاس بزنید و مرا از دست او خلاص کنید. اما سیه چشم اسپانیایی درست مانند سیندرلا در میان از خود راضی‌ها یکی یکدانه بود. یکی یکدانه‌ای که از همان گفتگوی شب اول با او برادر خواهر شده بودم نه برادرخواهری‌ای که سرِ هفتاد میلیون کلاه رفته باشد. از همان گفتگوی اولین شب اسمش را ” ته کی یه رو[۵]” گذاشته بودم، یعنی دوستت دارم. ماجرا هم اینطور بود که “ترا دوست دارم” را به بیست و چهار زبان نوشته شده داشتم. از ایتالیاییِ “تی یامو” بگیر تا ژاپنیِ ” واتاشی وا آناتا اُو آییشته[۶]” از ” آی لاو یو” انگلیسی بگیر تا ” ژوتم[۷]” فرانسوی. وقتی به اسپانیایی گفتم ” ته کی یه رو“، طوری خندید که از همان اولین شب اسمش را گذاشته بودم “ته کی یه رو“. گاه گاه همکلاسی‌هایم هم او را “ته کی یه رو” صدا می‌کردند. هرچه بود چشمم را از معلم دور کردم و به “ته کی یه رو” نگاه کردم. چشمانش برق می‌زد. معلم هم بلند شده روی تخته سفیدِ آویزان بر دیوار کلاس نوشت:

خاست فرای Gast Vrij (مهمان‌نواز/ مهماندوست)

بعد از شاگردان یکی یکی می‌پرسید “خاست فرای” یعنی چه. تا نوبت به من رسید. گفتم:

خاست فرای یعنی بی‌مهمان!

تمام کلاس طوری خندید که انگار کلاس منفجر شده است. معلم هم خنده‌اش گرفت. پس از کمی خندیدن گفت:

نه. بی‌مهمان نه. خاست فرای یعنی مهمان‌دوست، یعنی مهمان‌نواز

من هم بچه سر به هوا گفتم:

نه. اصلن اینطور نیست.

خلاصه؛ از من اصرار از او انکار. سرانجام گفت:

خوب چرا اینطور فکر می‌کنی که خاست فرای یعنی بی‌مهمان!؟

من هم گفتم:

وقتی آبجو می‌خرم پشتش نوشته شده الکل فرای یعنی بی‌الکل! برای همین “خاست فرای” هم بی‌مهمان می‌شود!

معلم شکمش را گرفت و خندید. کلاس هم که دیگر این جور وقت‌ها لوس‌تر می‌شود، همگی خندیدند. در چشمان “ته کی یه رو” از خنده اشک جمع شده بود. من هم به آن‌ها نگاه می‌کردم، حیرت زده از این‌که چرا می‌خندند. من که جوک نمی‌گفتم.

معلم مبهوت به من نگاه کرد. داشت فکر می‌کرد. من هم حیران، به او نگاه می‌کردم. کلاس از نگاه کردنمان ساکت شده بود. همگی منتظر بودند ببینند معلم چه می‌خواهد بگوید. من هم دیدم معلم بیچاره مانند ماست بی‌حرکت و درمانده، هیچ چیز نمی‌تواند بگوید. دلم برایش سوخت گفتم:

خوب در هر زبانی استثناء هست. این هم یک استثناء است.

معلم که انگار از خجالت در آمده باشد، قیافه حق به جانبی گرفت و گفت:

بله بله. همینطور است. این یک استثناء است. یک استثناء.

سپس نه گذاشت نه برداشت گفت:

تو خیلی وقتِ کلاس را می گیری!

من را می بینی!؟ از این حرفش دیوانه شدم. به داد او رسیده بودم اما او اینطور پاسخم را داده بود. کمی ساکت شده به او نگاه کردم سپس دیدم طوری نگاهم می‌کند که یعنی معلم است دیگر! بیچاره حق داشت. باید یک جوری خودش را نشان می‌داد. من هم خود را زدم به کوچه علی چپ و گفتم:

تو بیا جای من اینجا بنشین من به جای تو درس بدهم، ببین تو هم مانند من وقت کلاس را نمی‌گیری!!! تقصیرِ من نیست. تقصیرِ این نیمکت است. اصلن هم به این نیست که چند سال داری. اینجا که بنشینی تو هم مانند یک بچه چهار ساله‌ی سربه‌هوای حرف گوش نکن می‌شوی!

معلم نفس راحتی کشید. کلاس از آن خنده شوخ بیرون آمده بود. من هم سرم را پایین انداخته، خود را با کاغذهایم مشغول کردم. کناردستی‌ام با دست به پهلوی من می‌زد. هیچ نمی‌گفتم. شاگردها یکی یکی رفتند و نوشته‌هایشان را خواندند. نوبت به من رسیده بود. نمی‌دانستم چه بگویم. میان کاغذهایم یک دلنوشته دلتنگانه داشتم که یافتمش. آن را جلویم گذاشتم. همینطور بخوانم نخوانم، بروم نروم‌کُنان، نوشته را با خود واخوان می‌کردم:

“شالیزار مهربانی را از دستان تو آموخته است که اینطور بر هر جانِ گُر گرفته ای، مانند شبنم صبحگاهیِ آویز از گوشه‌های برنج را می ماند.

باغ این همه تدارک را از تو دارد که از باد بگیر تا باران از مورچه بگیر تا ………….[۸] از سنجاقک بگیر تا گنجشک از کلاغ بگیر تا زاغ همینطور مانند سیرایی ندارها ( حریصان) از آفتاب‌خیز تا آفتاب‌نشین، مانند گرسنه‌های قحطی‌زده بر می‌چینند جمع می‌کنند تلمبار می‌کنند، باز هم تمامی ندارد و همانطور مانند دستان تو بی دریغ است.

درخت از وفای تو آموخته که قد بکشد تا بلندای آسمان فخر بفروشد و از گرما به جان آمده را سایه‌بان باشد. خانه از صفای تو نما دارد و من زیر سایه تو یک دریا حسرت را تاب می‌آورم. وای بگو تا کی می‌توانم اینطور بگویم، بشنوم از راهگذر بروم و یاد ترا بشمارم. نه راه تمام می‌شود، نه یاد تو! و نه حسرت‌های من سیرایی دارند!؟

چه قدرشناسی‌ای خاک دارد که همه سال‌ها خوشه خوشه بر دستان تو خوشخوشانه بوسه می‌زند.

حیرتزده همینطور سرگشته بر بال خیال نشسته باز هم با تو بگو بشنو می‌کنم. از آن سال‌های سیاه که دور شدم، گم شدم. نه تو در دسترس من بودی و نه من دسترسی به تو داشتم. با من هستی و با من نیستی. اینجا چطور قسمت من شده است!؟ چه کسی می‌توانست بداند تا من می‌دانستم که طوری گم می‌شوم که نه یک نگاه آشنا می‌یابم نه یک دقیقه از دلتنگی رها می‌شوم!

گریختن، در رفتن ازسال‌های سیاهی که خون از همه جا می‌بارید. خوب، تو گفتی فرار کن جانت را نجات بده. حالا که هفت کوه و هفت دریا از تو دور شده‌ام، مانند سایه با من هم هستی هم نیستی! من هم با تو وقت و بی وقت بگو بشنو می‌کنم.

با سایه‌ام دست در دست کنار رودخانه روی علف‌های خیس می‌روم. آب مانند آینه می‌ماند. تا چشمت کار می‌کند برنج‌های شالیزار با باد ناز می‌فروشند. رقص برنج‌ها را گنجشک‌ها هورا می‌کشند. یاد تو مانده است و دل‌نگرانی‌ات. پس از رفتنت همه چیز وارونه شده است. هیچ چیز سرجایش نیست. آفتاب یک جور دیگر تابستان را شروع می‌کند. بهار یک جور دیگر گذاشته رفته است. سالهای سال با یاد تو سبز می‌شوم و از دلتنگی برای تو مانند برگ‌های زرد در بادِ غصه، گم شده، اسیرم.

باران که هر قطره‌اش به پنجره می‌خورد صدای ترا دارد. پاگردِ در، انگار که ماتم گرفته است. در باز نشده بسته می‌شود. اتاق انگار که یک دیلمان هوار را در دلش جمع کرده، واخوان می‌کند! انگار از دل سرگشته‌ام وام گرفته که با هر واخوان، یک جنگل مه‌ی پنهان شده را به جانم می‌اندازد. دلم شعله می‌کشد. این همه نشان از تو را هر نفس هرجای در نگاه می بینم.”

سرم را بلند کردم. به معلم نگاه کردم. کلاس مبهوت منتظر بود بخوانم. یک جور مانند ماست به همه نگاه می‌کردم. باورشان نمی‌شد که از حرف زدن کم آورده باشم. هیچ چیز نمی‌توانستم بگویم. چشمانم سرخ شده بود. چشمم انگار آسمانی بود که ابرسیاهی آن را در بر گرفته باشد. مانده بودم، معلم گفت:

بخوان!

با نگاهِ گمی به او گفتم:

چه بخوانم؟
چه نوشتی؟
هیچی!
هیچی!؟
نه. هیچی!
پس آن چیست!؟
این! هی…. هی… هیچی نیست!

معلم به کلاسِ سکوت کرده نگاه کرد. زن بوسنیایی یک جور که چشمانش آتش گرفته باشد به من نگاه می‌کرد. ته کی یه رو بی‌قراری می‌کرد. می‌خواست بیاید پیش من ببیند چه شده است. زن سومالیایی بیخود لب ور کشیده، انگار که با من دعوا دارد. مرد مراکشی کم مانده بود بگوید کلاس را رها کن، بیا به بار برویم عرق بخوریم. کنار دستی‌ام خود را جمع کرده همانطور ساکت به من نگاه می‌کرد. با خود گفتم: