رضا بی شتاب؛ ماهِ سرگردانِ من
رضا بی شتاب؛
ماهِ سرگردانِ من
سخنان بانو صنوبر؛مادر خدانور لجه ای:«مادر جان دلم برات کبابه…فدایش بشوم که همیشه خندان بود»
ای ماهِ من ای ماهِ سرگردان بیا
خشکیده شد چشمانِ من باران بیا
ای ابرِ بی سامانِ بغض ات در گلو
یک دَم بیا همراهِ من گریان بیا
خون شد دل وُ هم دیده ام از داغِ غم
رفت از تنم جان وُ قرار ای جان بیا
کی رفته ای از آسمانِ سینه ام
حیران وُ ماتِ ماتمم حِرمان بیا
با جایِ خالی چون کُنَم جانانِ من
با دردِ دوری چون کُنَم درمان بیا
پژمرده ام از سوزِ سرمایِ زمان
نوشین بهارِ من تویی رخشان بیا
از رنجِ تو مادر بمیرد؛ عشقِ من
دریا دل وُ آزاده چون بُستان بیا
این آشیان از عشقِ تو روشن شود
نورِ جهانِ من تویی شادان بیا
کی رفته ای ای ماهِ سرگردانِ من
در آسمانِ چشمِ من مهمان بیا
سرّی نهان داری عزیزِ روزگار!
از مادرت پنهان مکن خندان بیا
می سوزم از اندوه وُ دردت ای خدا
چون دانه های اشکم از مژگان بیا
دلتنگِ دیدارِ تُواَم ای نازنین
سیمرغِ باغِ قصه ام پَرّان بیا
آخر خدانور وُ دلاراممِ تویی
کیهانِ بی پایانِ بی پایان بیا
مادر صدایت می زَنَد؛ خوابی مگر!
ای تُو جوان وُ جانِ من جانان بیا
کِی رفته ای! در آینه می بینمت
آمد بهار، ای برگِ گل، یک آن بیا
زیباتر از نبضِ زمانِ گلشنی
اکنون سرودِ روشنی برخوان بیا
در خلوتِ تاریکِ تنهاییِ من
ای نورِ نورِ دیده ام تابان بیا
پنهان تر از جانِ من وُ رؤیایِ من
همچون نسیمِ ناگهان پنهان بیا
با کهکشانِ عاشقانِ شهرِ شور
چرخان بیا؛ رقصان وُ دست افشان بیا
خیزابِ خشمِ سرکشِ دریا تویی
برخیز وُ در صحرایِ ما جوشان بیا
ظلمت گرفته خانه ها وُ راهِ ما
ای جانِ مادر! جانِ من توفان بیا
شنبه ۲۶ فروردین ماه ۱۴۰۲///۱۵ آوریل ۲۰۲۳
