تازه‌ها شعر

مجید نفیسی؛ پنج زن

۲۷/۰۱/۱۴۰۲۲۷/۰۱/۱۴۰۲ Asad

پنج زن

مجید نفیسی

آفتاب‌خیزان
در تپه‌های دریا‌کنار
پنج بار بی‌درنگ
با نامِ مادر و چار خواهران
از صد‌و‌هشتاد‌و‌نه پله پائین میروم
و از صد‌و‌هشتاد‌و‌نه پله بالا می‌آیم
و هر دورِ آنرا بپاسِ یکی
آغاز می‌کنم و پایان می‌دهم:

مادرِ دلشاد، یکم
فرشته‌ی مهربان، دوم
گُردآفریدِ بی‌نقاب، سوم
هملتِ اندیشناک، چارم
و نگارگرِ رنج، پنجم.

هنگامی که آخرین بار
از واپسین پاگرد بالا می‌آیم
مُهره‌هایی را که نخ‌کرده‌ام
به گردن می‌آویزم
و شادمانه به خانه باز‌می‌گردم.

یازدهم مه دوهزار‌و‌پانزده

Share on Facebook

تبعیدی فقط آن کس نیست که از زادبوم خویش تارانده شده باشد. تبعیدی می‌تواند از زبان، فرهنگ و هویتِ خویش نیز تبعید گردد. آن‌کس که شعر، داستان، هنر، فکر و اندیشه‌اش در کشور خودی امکان چاپ و نشر نداشته باشد، نیز تبعیدی است. این نشریه می‌کوشد تا زبان تبعیدیان باشد. تبعید را نه به مرزهای جغرافیایی، و تعریف کلاسیک آن، بل‌که در انطباق با جهان معاصر می‌شناسد.

این نشریه که فعلاً به شکل فصلنامه منتشر می‌گردد، گِرد فرهنگ و ادبیات تبعید سامان می‌یابد. می‌کوشد در همین عرصه هر شماره را به موضوعی ویژه اختصاص دهد. مسئولیتِ هر شماره از نشریه و یا حداقل بخش ویژه آن را سردبیری میهمان بر عهده خواهد گرفت. تلاش بر این است که صداهای گوناگون فرهنگ و ادبیات تبعید در نشریه حضور داشته باشند، چه در قامت سردبیران میهمان، چه در قامت نویسندگانی که به همکاری دعوت می‌شوند.

ویراستار هر نوشته نویسنده آن است.