رضا بی شتاب آهویِ هامونِ نگاه

رضا بی شتاب

آهویِ هامونِ نگاه

نوروز و ُ روزگارتان همیشه شاد وُ بهاری باد

نامِ تو چون؛ساحرِ برجستۀ جان

از تو سخن گفتی بسی؛پیر وُ جوان

عشقِ تو آتش زده بر خامُشی ام

مجمرِ جان شعلۀ سرکَشِ دَمان

جامِ جمی!ای عجب از معجزه ات

چون غزلی آمده نوروزِ زمان

خنده کُنی خندۀ فرخندۀ مَی

جادویِ جانانۀ جام از تو جهان

خندۀ مَی؛خنده غم از دل بِبَرَد

ساقیِ ما!جانِ دلی روحِ عیان

ای کَلَکا!کِلکِ سَبُکپَر تو کجا!

شب همه شب رقصِ قمر دیده نهان؟

خورده مگر جرعه ای از ساغرِ او

در طربی مُطربِ بی تاب وُ توان

خیره سرا!گوشِ سخن می کِشَد عشق

بُگسَل ازین سلسله وُ بندِ گران

زمزمه شو دفترِ دف را بنواز

چشمه شوی چشمۀ چشمِ عاشقان

خوابِ خوشی!آمده عشق از رهِ دور

این تپشِ روشنی وُ شادی ازان

رامش وُ آرامشِ ما شعشعه شد

گشته جدا جان ز تن وُ جان هیجان

چرخ وُ فلک دُورِ قَدش چرخ زَنَد

مصرعِ مستانه چنین است وُ چنان

داده بشارت که کنون قافِ بقا!

دف زنِ دل گُم شده از نام وُ نشان

جانبِ او دشتِ نشاطست وُ طرب

مست شدی فارغی از سود وُ زیان

ساحل وُ دریا چه بُوَد!موج شوی

شوق شوی شعلۀ اشکِ تو وَزان

جلوۀ او؛آن رخِ رخشنده خوشست

سر به فلک بُرده دل وُ بسته میان

واقفی از مِهرِ مها!یا که نِه ای؟

نامۀ آزادیِ تو خطِ امان

غیرِ رخُش دفترِ لافست وُ گزاف

رفته به بحرِ نگه اش روح وُ روان

چون که شوی شیفته اش یک سخنی

عاشقتم عاشقتم وِردِ زبان

هان مَهِ ما آهویِ هامونِ نگه

خنده بزن خیزد ازین خانه خزان

اختر فرخنده زد آزادیِ ما

جانِ رها جز تو چه باشد به جهان

داده به جان بال وُ پری عشقِ وطن

داعیه دارد دلِ ما جامه دران…

سه شنبه ۲۹ اسفندماه ۱۴۰۲///۱۹ مارس ۲۰۲۴