رضا بی شتاب؛ به بهانۀ بهاران
رضا بی شتاب؛
به بهانۀ بهاران
نوروز وُ روز وُ روزگار
با یادِ یاران بر قرار
سرِ غم سلامت ای دوست
که سلامِ دوست نیکوست
دلِ او به حالِ من سوخت
لبِ اما وُ اگر دوخت
دُرِ دردِ دل هَمُو سُفت
به سخن درآمد وُ گفت:
قفسِ سکوت وُ سردت
نگهِ شکیب وُ دردت
دگرت به کار نآید
چو بهارِ ما برآید
چه نشسته ای تو اینجا!
برو دل بزن به دریا
گُل وُ گُلشنِ خیالش
تو وُ بوسه بر جمالش
منشین دگر تو تنها
بِنِگَر به می به مینا
مَنِه سر به زانویِ غم
که غَمَت رسد دَمادَم
بِنِگَر به جانِ دریا
که گشوده دستِ رؤیا
که بیا ببین چه بی تاب
همه شور وُ مستیِ ناب…
به تبسمِ بهاران
به زلالِ چشمه ساران
به ضیافتِ چراغی
به اقاقییانِ باغی
به بلوغِ غنچۀ ناز
که سروده قصۀ راز
به بهانۀ بهاران
من وُ عشق وُ مِهرِ یاران
چه خوش است روزِ شادی
که زِ من کنی تو یادی
به نسیمِ گیسوانت
به لبانِ شعر خوانت
به شِکُوهِ ره نمایت
به شمیمِ دلگشایت
که به مژدۀ رهایی
پَر وُ بالِ دل گشایی
شبِ من سَحَر نمایی
هوسِ سَفَر نمایی
که تو عشق؛ چون برآنی
منِ خسته را رهانی:
زِ عذابِ انتظارم
ز خزان زرد وُ زارم
تو بهانۀ بهاری
تو هوایِ تازه آری
چو خیالِ خوبت آید
همه هستی ام بسازد
به گُلِ قشنگِ مویت
به برِ خوش وُ به بویت
به دلم بَرات شد باز
که تو می رسی به پرواز
چه خوش است دیدنِ یار
همه جان دهم به دیدار
که کجا بُدی کِه بودی!
که وجودِ من رُبُودی
زِ نشاطِ عشقِ تابان
به زمینِ تشنه باران
به شرابِ روشن آرام
که چو آسمان دلارام
همه مهر وُ مِهرَبانی
همه هستیِ زمانی
چو تو همدمِ من آیی
ز جهانِ جان برآیی
که من از تو گویم ای جان
همه جانِ منِ به پیمان…
یکشنبه ۲۸ اسفندماه ۱۴۰۱///۱۹ مارس ۲۰۲۳
