رضا بی شتاب؛ به نامِ یاران…
رضا بی شتاب؛
به نامِ یاران
ستارگان به ستایشِ شما ایستاده اند…
منم مهسا بهار آورده ام جانا
بیا با من به گُلشن ها زمانا
دلم خونست وُ می خندم نگارم
غمِ یاران به دل شد یادگارم
دلی نازک تر از برگِ گُلی دارم
سرشکِ چشمِ گل را شبنم آرم
بهار آورده ام یارانِ بارانی
بهارِ آرزو یارانِ زندانی
درِ زندان به زودی می گشایند
همان مَردم که آزادی برآرند
فدایِ خنده هایت گاهِ دیدار
به قربانِ قد وُ بالایت ای یار
تو می دانی که می دانم کُنی پنهان
شکنجِ وُ رنجِ جان وُ درد وُ پژمان
فدایت گَردم ای تنهایِ زندانی
به دل غم رَه مَده ای یارِ عصیانی
فدایِ آن دو چشمِ خیره بر دیوار
فدایِ آن امید وُ جانِ بیدار…
بهار آورده ام یاران نگاهی
ز گُلهایِ جوانِ کُشته آهی
به مهمانی به مهتابی بیایید
ز کُنجِ خلوتِ تنها درآیید
شب از عشقِ شما سرشارِ زیبایی
به رقص آ همچو موجاموجِ دریایی
شکوه وُ شوکتِ خانه شمایید
برای راندنِ دیوان بیایید…
میانِ گریه رقصیدیم وُ خندیدیم
ز دام و دانۀ دیوان رهیدیم
گمان بُردی که«دشمن شاد» شد خانه!
ز هم پاشیده کردی خانه ویرانه!
شکوهِ انقلابِ زن چه بی پایان!
که جان افشان وُ عاشق شد به میدان
نه خاموشی پذیرد نه فراموشی
بُلَندا شعله ای بگشوده آغوشی
درفش از دست بگذارد مگر شیدا!
غرور وُ قامت اش بنگر نگارا!
چنانچون چشمه ساران کهکشانی
چنانچون آبشاران مِهرِ رخشانی
هزاران لاله صف بسته چو رؤیایی
غزل خوانند و بی همتا به دانایی…
پریشان کرد کاخ ات را «ندا»یی
زِ پژواک اش شِنو بانگِ رهایی
فروپاشد زِ هم این قصرِ پوشالی
که توفان بَردَرَد این جور وُ دجالی
ز مرگ وُ زاری وُ غم ما گریزان
وزین آیین نکتب زای روگردان
چه گویم من ازین خاکِ بلاخیز
بهار آمد گُل آوردم بپا خیز
منم مهسا به تن شولایِ روشن
بیا با من به مهمانیِ گُلشن
بهار وُ عشق وُ شادی جاودان باد
رهایی هدیۀ جانِ جهان باد
شنبه ۵ فروردین ماه ۱۴۰۲///۲۵ مارس ۲۰۲۳
