شعری گیلکی از عباس گلستانی با برگردان فارسی
عباس گلستانی
معذرت خایم
جه تومام اَن کلمه‌آن
کی خوشان جا نی‌نیشتایید
ببخشید مرا
کی دسˇ کف بو نوکودم
جه‌اَن سردˇهوا دهانˇ میان
زندگی
یخ بزه
خاستی واز بوکونه بیرون
لمس ببه می انگوشت
کی خابو خیالا
حلقه بوکود
شیمی گردنˇ دور
ده نتانم دس بکشم
جه خودم
کی ایجازه بدام
موش موشته ببه
گازو گیبیل ناجه
بشکفه
میدانˇکش
چه‌قَدَر اوقیانوس بید کلمه‌آن
نهنگ قاتل
دوم زایی
خطان وسط
نتانم
تیجیˇ دندانˇ جیر
نخطه بنم
آخر اَن قصهیا
ببخشید
ترجمه:
معذرت می‌خواهم
از تمام این کلمه‌ها
که در جای خود ننشسته‌اند
ببخشید مرا
که در کفِ دست
نخواندم
از هوای سرد دهان
زندگی
یخ زده
می‌خواست بیرون بپرد
فلج بشود انگشتم
که رویا را حلقه کرد
بر دور گردن شما
دیگر نمی‌توانم بگذرم از خود
که اجازه دادم
موش
مشت شود
دندان آرزو بشکند
چه‌قدر اقیانوس بودند کلمه‌ها
در میانه‌ی میدان
نهنگ قاتل
دم می‌زد
در وسط سطرها
نمی‌توانم
زیر تیزیِ دندان
در آخر این قصه
نقطه بگذارم
ببخشید
به نقل از «آوای تبعید» شماره ۲۰
