شعری گیلکی از محسن آریاپاد با برگردان فارسی
محسن آریاپاد
کشکشان‌‌شُوئنِ رِه
دیشب
شعر، مرا
قلم ِ دیفارِ جاَ دَخشارد
پِن‌‌قدم اوشن‌تر
خو کوئنه تفنگاَ
به مِه سینه فوداشت
اِی‌پِم زنگاربَزِه ساچمه
می بغل‌دستی گوشلاخِ جاَ اویراَ بُ
می ذوقِ زمیناَ، تیجِ گرواز بوخورد
خورسخوان ویریشتم، نیویشتان‌دَرم:
کشکشان‌‌شُوئنِ رِه
واسی ابراناَ سنگِ‌‌بستاَ کونم
خورشیداَ-
کی اونی‌چوم ِ سو-
بازی واسی شوئن‌دَره-
دوتاَ ستاره ایسکتِ جاَ هلاچیناَدم
هواچایانِ سر، آبِ چا بزنم
می کولکالاَ-
دارِ تنه بوجورباَمو لانتی‌کولا، وازاَ کونه
“مریخ”، بَبَه قلمدان
“مشتری”، می‌دفتراَ بَداره
شعرِ تفنگ،
می‌سینه‌یاَ فونداره…
برگردان:
برای کهکشان رفتن
دیشب/ شعر، مرا/ به دیوارِ قلم کوبید/ پنج قدم آن‌طرف‌تر-/ تفنگِ کهنه‌اش را/ به سینه‌ام شلیک کرد/ یک مشت ساچمه‌ی زنگ زده/ از دور و برِ گوش ِ بغل‌دستی‌ام، گم شد/ به زمینِ ذوق‌ام، بیلِ تیز خورد/ صبح برخاستم دارم می‌نویسم:/ برای کهکشان رفتن-/ باید ابرها را سنگ‌فرش کنم/ خورشید را که دیدِ چشم‌اش/ برای بازی، دارد از بین می‌رود-/ از قیّمِ دو ستاره، تاب بدهم/ به روی چاه‌های هوایی، چاهِ آب بزنم/ پیچیدگی‌ام را-/ قارچِ روییده بر تنه‌ی درخت، باز کند/ “مریخ”، قلمدان شود/ “مشتری”، دفترم را نگهدارد/ تفنگِ شعر-/ سینه‌ام را شلیک نکند…
به نقل از «آوای تبعید» شماره ۲۰
