دو شعر از رضا مقصدی؛
دو شعر از رضا مقصدی؛
نیکا!
دریا برای خنده ی تو آه… می کشد.
یک دختراز تبار ِ ترانه .
یک دختراز سرود ِ ستاره.
از کوچه باغهای بهاره –
مارا صدا زده ست.
تا اززُلال ِآینه وُآب ها شویم.
وقتی که عاشقانه ترین حرف های ما
از شور ِشاعرانه گذر می کند هنوز
باید به شادمانی ِ شب های بیقرار –
بر بِسترسپیده وُ شبنم، رها شویم.
ما آمدیم
دوست بداریم .
ما آمدیم با طپش ِجان ِعاشقان
تا ازدل ِحماسه ،غزلها برآوریم.
در روزگار ِآینه وُ سنگ
چیزی که مهربان وُ قشنگ ست
آغوش آرزوی درخشان ِ باغ ماست .
نیکا ! دخترم !
دراین شب ِ بلند
این چشم های توست که شعر ِچراغ ماست.
زیباست نام تو
پیک ِزمانه گشت ، سرانجام ِجام تو.
شور ِشکفته ات
مارا به سوی زمزمه ی ماه می کشد.
نیکا !
دریا برای خنده ی تو آه… می کشد.
آی … «ژینا» ! آی … مهسا!
سخنسرای صمیمی ِ باغ ما، «ژینا!»
…
تمام هستی سرسبز ِ عاشقانه‌ی من
تورا صدا زده است.
ومثل زمزمه‌ی جویبار ِ تابستان
ستاره باران‌ست.
آی … «ژینا» ! آی … مهسا!
سخن، زعاطفه‌های قشنگ باید گفت.
سخن، ززیبایی.
که آفتاب درخشان ِ جان ِ زنده‌ی ماست.
ستاره‌ها به تماشای عشق،آمده‌اند
وباغ‌های انار
بهار ِ تازه‌تری را سلام می‌گویند.
تو از کدام طرف آمدی به خانه‌ی من؟
که شور شعر ِ زنان زمانه‌ام با توست.
سخنسرای صمیمی ِ باغ ما، «ژینا!»
من از تغزّل ِ مانای مردم گیلم.
من از ترانه‌ی تابان جان ِکُردستان.
تمام هستی سرسبز ِ عاشقانه‌ی من
تورا صدا زده است.
ومثل زمزمه‌ی جویبار ِ تابستان
ستاره باران‌ست.
به رنگ اسم ِ خودت هستی
به رنگ زندگی وُ زن
به رنگ زیبایی
که همنشین ِ سلام وُ کلام ِ آزادی‌ست.
تو نیستی که ببینی
چه آتشی به دل عاشقان ِ آب زدی.
جهان، به جان ِ جوانت پیام تازه، نوشت.
ونام تو به سرود ِسپیده‌ها پیوست.
تو نیستی که ببینی.
به نقل از “آوای تبعید” شماره ۳۰
