رضا بی شتاب؛ شهروند عشق
شهروندِ عشق
رضا بی شتاب
برای توماج صالحی و سامان یاسین
توماج صالحی در دیدار با پدر گفت:«آیا کسی به یادِ او هست؟»
مسعود سعد سلمان(دیوان؛ناله از حصارِ نای۱)صفحۀ ۵۰۳:
آرد هوای نای مرا ناله های زار/جز ناله های زار چه آرد هوایِ نای
نه تنها شهروندِ عشق هستید ای عزیزان
که هستی رونق از جانِ شما یافت
به یادِ نازنیان وُ بزرگان هست ایران
جهان هم همصدا نام شما خواند…
شنیده دردِ بی فریادِ زندانی جهانی
ازآن رو می سُراید شعر وُ آوازِ رهایی
شما ای عاشقانِ شور وُ شیدایی!
حضورِ شعله در شعرِ شبانگاهِ صدایید…
زمان وُ زندگی بسیار دیدست
ازین نامردمانِ ابلهِ پست وُ ریایی
ازین پستیِ بی اندازه وُ حَصر
رخِ تاریخ خونین وُ خراشیده چه بسیار
مکانی بی مکان کندویِ کینه
جهان وُ جانشان جغرافیِ جهل
سخن از حُرمتِ انسان مگویید
که اینان کور وُ کر تا بیکرانند
شرافت کو صداقت کو لیاقت کو ترا ای بی بها رَهبَر!
به مشاطه گری وُ لاش خواری کرده ای خو
نمی دانم چه باید خواند آخر؛
شما ای سِفلگانِ نُخبه کُش را
شما ای مؤمنانِ نان وُ آبِ رایگان را!
همه داروغه وُ رَجّالۀ گندیدۀ آگنده از گندآب…
نه نسناس اند وُ نه ناس وُ نه خناس
که گوید کیستند این سیلِ کَنّاس!
ز قعرِ غارِ تاریکِ قرونِ پیچ در پیچ
بُرون آمد مگر این نابکارِ هیچ در هیچ
ز رنجِ دیدنِ شیخِ خبیثِ خائنِ خونخوار
دگر این زندگی در گور هم راحت نمی خُسبَد
به تحقیرِ حقیقت قائم وُ قائد
همه کِذب وُ عذاب وُ زجر وُ زنجیرست گفتار
چه داند شیخِ شهرِ ما شکوهِ آب وُ گندمزار
که انبوهِ ملخ بودند در هر دوره وُ عصر
خدایش خِفَّت وُ خوف وُ خُرافه؛ کثافتخانه اش بی پیکر وُ در
تمامِ وعده ها؛ کُشتار در دوزخ؛ چراگاهِ بهشت وُ حور وُ غِلمان…
تمامِ وعده ها پوشالی وُ تُوخالی وُ اَبتَر
برای عده ای مَنتر؛ برای عده ای عنتر!
چنین هذیان؛ مگر از ذهنِ بیماری بُرون ریزد
که جز تسلیم وُ تمکین وُ تَعَبُّد؛ زان نخیزد!
حیاتِ حیرت انگیزِ شما ای اَنگَلانِ کور وُ کر؛ پَروار
همه توهین به عشق است وُ کرامتهای انسانی وُ آزادی…
نهاده سر برین سجاده؛ سالوس
نشسته بر سریرِ ساحری؛ کابوس
ز هم پاشیده خاک وُ خانه وُ گلزار
به زندان برده اند آواز وُ زیبایی وُ شادی را
که کوخ از آنِ مردم باد وُ ما را قصر!
که اینان را همه؛ تخریبِ تاریخ وُ تمدن آرمان آمد!
نیآوردند جز مرگ وُ مصیبت؛ درد وُ بیماری…
کاش می شد شمه ای گوید ز خود شیخِ کِبار!
سفره اش از خونِ مردم رنگ رنگ وُ آشکار
خود سوارِ قاطرِ دین است وُ می تازد به بی شرمی
به رویِ منبر وُ در مجلس این هرجاییِ بدکیش
ببین؛ بوزینه را فرزانه وُ جانِ خرد خواند!
پدید آورده انگلهای پَروَرده به هر جایی ز رفتار:
گروهِ کاسه لیس وُ پاچه گیر وُ پاچه خوار
دسته های خاک بوس وُ دست بوس وُ چاپلوس…
جانیان وُ یاوه پردازانِ حیدر گوی؛ حیدر گوی
در خیابانِ توحش خنجر وُ قداره وُ تیر وُ تبر؛ الله اکبر!
تا بخشکاند مگر هر ریشه ای از بیخ وُ بُن؛
بشکند قندیلِ عقل وُ شاخه های این درختِ پایدار
اشک وُ شیون شاهکار وُ رونقِ بازارشان
در مصافِ نیستی دارندگانِ برگِ مرگ
نیست میراثی مگر مرثیه های بَدرَگان؛ بد گوهران
جز ز بند وُ تازیانه؛ تا قصاص وُ حَد وُ کُشتن؛ حبس وُ دار
خود چنین بودست دیندارنِ دین سالار را کردار وُ کار
تا بدین منوال بوده لحظه ها وُ روزها وُ روزگار…
سخن کوته که این نسلِ جوانِ سربلند وُ با شکوهِ بیقرار؛
هان بِتُوفَد ناگهان از چار سویِ آسمان چون طُرفه توفان
بِروبَد خانه را زین خیلِ خونخوارِ پریش اندیش
چنان بنیادِ این جرثومۀ جنگ وُ جنایت را براندازد
که دیگر گَردِ این سوداگرِ نحس وُ نجس بر جا نماند…
به زودازود می شَویَد در وُ دیوار وُ بامِ این سرا را؛
ازین گَند وُ ازین ننگِ وجودِ مُفتی وُ مُلا وُ شیخ وُ آیتِ شیطان…
پنجشنبه ۴ اسفندماه ۱۴۰۱///۲۳ فوریه ۲۰۲۳
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱-دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح:رشید یاسمی.مؤسسۀ چاپ و انتشارات پیروز.دیماه ۱۳۳۹.
