چند چامه ی سپید از:خالدبایزیدی(دلیر)

چند چامه ی سپید از:خالدبایزیدی(دلیر) برای جانباختگان متروپل ومسافران قطارمشهدیزد که هرگزبه خانه هایشان برنگشتند

۱-

گلوله را باکی نیست

ماخود

روزی چندبار

شقیقه هایمان را

هدف قرار می دهیم

بی هیچ تفنگی

۲-

بالها را می بندند

که آسمان را

ازخاطر ببریم

پروازدرخون ما جاریست

بر آبی اندیشه ها

۳-

درآخرین ایستگاه

کبوتری

بوسه های انتظاررا

برریل نوک می زد

کاش بال هایش

مقصدرا بال می زد

نه چشمانش

تکنولوژی را دشنام

۴-

بوسه ها

ازپنجره ی قطارمعلق

قلب های ایستاده

دیگرمنتظرکبوتران

مسافران درایستگاه

نیست

۵-

صدای بارانیت

جاری ست

دردشت وکویر

ودرگوش دختران کولی

گوشواره های گیلاس

آهنگ بهار را

زمزمه می کند

۶-

تاربه تارمی بافد

زنی

آرزوهای برباد رفته اش را

درقاب تنهایی

۷-

ما برای بقای خود

قلاب را

درگلوی ماهی

هی تند تند می کنیم

چه بیرحمانه

آخرین نگاه اش را

به چشمان آبی دریا می سپاریم

۸-

خود می خوردیم

خود را

گلوی کدام ماهی

گیرمی کند

برقلاب مان

۹-

به مرگ بخشید

حرص های

که ازمال دنیا خورد

۱۰-

شبها!

با آرزوهایم

بخواب می روم و

صبح

برشانه های تکیده ام

تاگورستان زندگان

جنازه هایشان را

تشییع می کنم

۱۱-

قند

دردهان خیابان

آب شد

ازشوروشوق اینهمه

جان شیفتگان

برسنگفراش

۱۲-

اگردرد

موادمنفجره بود

بی گمان الان!

نصف جهان

منهدم شده بود

۱۳-

خنده برگردن خورشید

آویختم

ابری آسمانم را

سیاه کرد

۱۴-

نی نوا

به تومی اندیشم

تکه های تنم

زیرآوارطمع مانده است

۱۵-

تا کامم به فتح آبادان شیرین شد

ریزش متروپل

امانم را تلخ کرد