گیتی پورفاضل؛ چشم براه سپیده ….
گیتی پورفاضل؛
چشم براه سپیده ….
———–
از زمینِ ستمگران
جز بیداد نمی روید
از آسمانِ تاریک شان
جز بلا نمی بارد
زمین و آسمانشان به هم تنیده
تا لانه ی اهریمن شود
خورشید را ربوده
و ماه
در دستان اهریمنی شان
پاره پاره
گرچه گوهره نور
تابیدن به پنهانیهاست
اما
چشمان خفاشوار
بیزار از نور
به ژرفای زمین پناه می
برد
روزگاری
آسمان جولانگه گوهران درخشان
زمین وامدار نورشان
امروز
روز گریزان و شب کشدار
وما
چشم به راه سپیده
تا رشته های تِلایی نور
پیکرِ زمین از سوگ بدر آورد .
۱۴۰۱/۵/۳
به نقل از “آوای تبعید” شماره ۳۰
