دو شعر از افشین بابازاده
دو شعر از افشین بابازاده
پنجره های بسته
نشستن با باران
که می لیسد شیشه پنجره های بسته را
با من بگو
تا ابرها
گلویت را بفشارند
باران می بارد
حنجره ناودان ها
مست از نوشیدن باران
آوازی را زمزمه می کند
باران روی سنگفرش باغ
از همه این حرف های نگفته
می گریزد
تا به شکاف های زمین
پناه ببرد
به تو نگاه می کنم
کنارت می نشینم
تا باران بخندد؛
روی گونه‌های خیس
پنجره های بسته
وزارت خارجه
من
در وزارت خارجه زندگی می کنم
در این وزارت خانه همکاران بسیار دارم
که اگر نه همه
بیشترشان
حتی سک هایشان
در این‌وزارت خانه کار می کنند
در این وزارت خانه
برای همه روادید بی زمان و‌مکان صادر می کنم
در این وزارت خارجه
به جای واژه تبعید
جابه جایی
بیدرکجا هم ثبت می شود
در وزارت خارجه من
زبان رسمی اداره شعر
پارسی است
و مهر اجازه اقامت
را با مشت به هوای آزاد بروی گذرنانه های شعر می کوبم
همه این ها
امری است کاملا شاعرانه
در این وزارت خارجه
نفرت و خنده و دوستی و مستی یکیست
یعنی مرز جغرافیایی ندارند
باز هم امری است کاملا شاعرانه در این وزارت خارجه
چون‌در خارج زندگی می کنم
تنها مسایل داخل رسیدگی می شود
چون همه موارد در مورد مردمم می باشد
که امری است شاعرانه شاعرانه
در این وزارت خارجه
تنها در مورد وزرات مردم سرزمین مان جلسه برگذار می شود
چون تنها امری است شاعرانه
به نقل از “آوای تبعید” شماره ۳۸
