رضا بی شتاب؛ درختِ سرخِ خانه مان
رضا بی شتاب؛
درختِ سرخِ خانه مان
برای همۀ جان باختگانِ نازنینِ آزادی
به ویژه برای بانویِ بزرگوار:گوهر عشقی
فردوسی:
ازین مار خوار اهرمن چهرگان/ز دانایی وُ شرم بی بهرگان
قسم به اشک وُ ناله های مادرِ بهار
و این سکوتِ سرد وُ تلخِ آفریدگار
قسم به دستهای پینه بستۀ پدر
دلِ شکسته خسته اش به سینه بی قرار
قسم به کودکانِ گُل فروش وُ شیشه شور
که آسمان ز غصه شان هماره در هَوار
ندیده ای تو کودکانِ فالگیر وُ باربر؟
کودکانِ کوره ها وُ چشم های انتظار
ندیده ای تو کودکانِ کار وُ دربدر؟…
قسم به گور خوابهای خوار وُ بینوایِ زار
قسم که دیوِ دین وُ مذهبِ خرافه تان
دَمی به زیرِ پای کودکانِ کنم نثار
تَقَّدُسِ دروغ وُ نکبتِ وجودتان
نزاده جز فریب وُ زرق وُ برق وُ انزجار
به اشک وُ آهِ آتشینِ کودکانِ رنج
بیا بیا تو ابرِ پُر شراره وُ ببار!
قسم به گورهای دسته جمعیِ نهان
که می درخشد از درونِ جانشان شرار
قسم به آنکه خانه اش به دوشِ باد شد
به کوچه گردِ سرگرانِ کوچه خوابِ خوار
قسم به آنکه چشم وُ کلیه وُ کبد فروخت؛
برای تکه ای زِ نانِ خشکِ روزگار
حراجِ جان برای آبروی زندگی
زهی بهشت وُ جوی شیر وُ حور وُ سبزه زار!
قسم به تن فروشِ بی پناهِ شهرِ شرم
و این گران نگاهِ گریه آورِ نگار
نه آشیانه وُ نه آشنا وُ شانه ای
تمامِ لحظه های زندگی چنین نزار!
عفافِ تن فروشِ شهرِ شاطرانِ شوخ
بِه از تمامِ شاعرانِ رهبرِ تتار
شرافتِ تو تن فروش! فخر بر خدا کُنََد
که نیست شیخِ شهر را شرافتی وُ ننگ وُ عار…
شرافتش به اشرفی فروش می رود
فقیهِ پست! بگذر وُ رها کن این گذار
هرآینه شگفت قبله تان قبیله دار!
حرام لقمه شیخ؛ از حلال می شود فگار
گروهِ حیله گر به مدحِ رهبر اندرند
عجب حکایتی است دسته های پاچه خوار!…
ببین تو پاره پوشِ گُشنۀ زباله گَرد
که می رود به برزنِ زمانه رهگذار…
بانگِ گریه در گلویِ برگ را شنیده ای!
به مرگِ گلشن اش شده پریش وُ سوگوار
نگاه کرده ای به چشمِ آن که می کُشی؟
غریبِ رقصِ مرگ وُ دوزخی زِ زخمِ خار
درفشِ ظلم وُ ظلمت ات در اهتزازِ زجر
تویی ملازمِ زمان وُ زندگیِ بی مزار
نگر دگر نشانِ آشیانه گم شده
وقارِ بی قرار مانده نامِ این دیار
درندگان وُ رهبرانِ آیتِ تباه
به بویِ خونِ خیلِ کُشتگان دچارِ هار
حمار بسته بر سرش عصابه ای ز سنگ
که بوی ننگ وُ گندتان گرفته هر شعار
صدای نَحس وُ بانگِ یاوه های دم به دم
خزان وزیده از مؤذنانِ بی عذار
مقلّدانِ نعل پا؛ قِلاده بر عقول
ز قاضیانِ قوزیِ زعیم تان وقار!
به مست وُ محتسب سپرده سرزمینِ ما
مکیده خونِ خلقِ خسته را وُ بسته بار
ز شیخِ هیز وُ هرزه بی هنر چه باک اگر
که بر بساطِ بیتِ رهبری شود حمار
به اعتراض وُ شِکوِه وُ شکایتی زِ درد
غریوِ غولِ گول می زَنَد زمین شیار
به دست؛ دشنه وُ تبر؛ به بام می زَنَد اذان
که با ولایتِ عبا تو می کُنی قمار؟…
نظامِ بی نظامِ ظالمانِ زور وُ زَر
نهاده نامِ رنگ وُ ننگ وُ نفرت اقتدار!…
تو قتلِ کودکان نشانه کرده ای وُ بعد؛
فشانده ای به چشمِ شاهدانِ آن غبار!
به قیل وُ قالِ قاریان وُ قاتلان خوشی
زهی زعامتِ روان پریشِ حق گذار!
گروهِ جانیان وُ جاهلانِ جبر وُ جور
روانه کرده ای به کوچه های کارزار!
چه رهبری چه ریش وُ پشمِ شَرخَری!
برون خزیده از قرونِ قهقهرا وُ غار
چه هیبتی که خانواده اش ازو بَریست
زعیمِ کاذبی؛ فتاده ای تو در تَغار!
تمامِ حرفِ تو ز عف عفِ سگان فزون
که پستی وُ پلشتی ات هزار در هزار
ببین که ذوالفقارِ کاغذی به کف نهاد
چو احمقان وُ جادُوان به چوبکی سوار
به منقل وُ به دود و دَم بسنده کن کبیر!
شریکِ دزدی وُ رفیقِ قافله؛ خمار!
گمان بری که رهبری وُ برتری ز خر!
ستونِ سرسریِ رهبری چه استوار…!
به زینِ دین بچسب ای سوارِ بادِ جن
رها کن این دیار و مردمان،بِکِش کنار
کبوترانِ خانه می کِشی به خاک وُ خون؟
به یُمنِ کَلّه پُوکی ات شوی تو رستگار
جوانِ نازنین شکنجه کَرده می کُشی
که رهبرت بگفته آتشی به اختیار!
بهشت وُ دوزخ وُ تمامِ وعده های تان
مبارکِ قبیله تان؛ نثارِ راهدار
هزار چهره اهرمن ز خود عیان کند…؛
ارمغانِ دین تان طناب وُ تیغ وُ قارقار
شما که شحنه های شهوت وُ مَرارَتید
ریا وُ خُدعه، مکر وُ کید و کینه کار وُ بار
نظر به روزِ واپسینِ انتقامِ خلق!
که بشکَنَد سپاه وُ برکَنَد درِ حصار
نقاب وُ قابِ حیله گر ز هم دَرَد دَمی
بیفکَنَد به زیرِ پا سَریرِ اعتبار
شما به خواب وُ خور به آخوری که در خورید
پلیدی وُ دروغ وُ تیرگی همه تبار
خراب در خراب خانه وُ سرایِ ساحِران
شمایلی ز دشمنی شریر وُ نابکار
ترانه وُ ترنّم وُ تبسمی کجا!
سکوت وُ مسلخِ خیال بوده ابتکار
تنیده تار وُ پودِ تیره ات به روشنی
که هستِ مردمان چنین به چنبری دچار
به جز عزا و زرای وُ سیاه در سیاه
کجا نشانِ شادی وُ نشاطِ خوش گوار
تمامِ آرزوی میهنی بزرگ وُ پاک
کشیده شد به هرزه رِشوه زارِ شوره زار
جز آهِ سرکشِ ستم رسیدگان نماند
به گوشه گوشه ها شکسته چلچراغ وُ جار
نه آینه نه روشنی نه بانگ وُ گُلبُنی
سرابِ دین جهان کند خراب وُ بی مدار
نه سال وُ ماه وُ ساحلی نه سایبان
کویرِ کور وُ کر کرانه تا کرانه مار
نه موج وُ جانِ جاری وُ نه روحِ بحرِ ناب
که کُشته شد به دستِ ناکسانِ جانشکار
نه رود وُ چشمه ای نه عشق وُ عاشقی به جا
نشان به آن نشانِ مرگبارِ افتخار
شرنگِ مرگ در رگِ زمان وُ زندگی
که شیخکیِ گدا وُ گُشنه گشته شهریار
که مال وُ جانِ مردمان فدایِ مُرده ها
که مُرده ها عزیز وُ زنده ها به اعتذار
تَقَدُّسِ ضریح وُ گور وُ گنبد از طلا!…
تو فقرِ مردمان ببین وُ وهمِ پرده دار!
چه کِشته ای به کشتزارِ کُشته های غم؟
به جز فلاکت وُ فریب وُ فتنه ها وُ دار
به زیرِ ضربِ تازیانه کُشته عاشقان
که نکبتی چنین ندیده، وایِ روزگار
روالِ این زوال مذهبِ زبون وُ بد
نشانِ آن ز دامِ دین تان وُ نیزه زار
به وعده های بی حسابِ آن امامِ مرگ
رسیده روزِ داوری وُ چرخشِ شمار
به شب شکوهِ مردمان ببین وُ انقلاب
چنین قیامتی ز قهرِ گشته رهسپار
که می تواند این خروش را چو سد شَوَد!
و یا رسیده سیلِ ناگهان؛ کُنَد مهار!
رسیده گاهِ جنگِ روشنی وُ تیرگی
شکوهِ کارزارِ مردمان شد آشکار
قصیدۀ قیام وُ انقلاب می کُنَد؛
وجودِ بی وجودتان به لحظه تار وُ مار
رَوان جهان کنارِ مردمِ وطن ببین
که کاخ تان نگون وُ بسته راهِ هر فرار…
که آذرخشِ خشمِ بی امان چراغِ راه
به ناگهان به چنگِ مردمان شوی شکار
ندیده ای که بذرِ زندگی جوانه زد!
جوانِ جانِ ما؛ جوانه های سربدار
عزیزِ روزگارِ دهر مانده در عزا
چو داغِ دانۀ دل وُ چو دانۀ انار
نگاهِ مردمان به دستِ اتحادِ ما
رفیقِ من عزیزِ من بیا همیشه یار
به دستِ شب ببین تو مشعلِ شعور را
که از هراس وُ از خزان برآوَرَد دمار
سپیده دم به رستخیزِِ مردمان دمید
نگاه کن که عشق وُ مِهر وُ مَه کشیده جویبار
درختِ سرخِ خانه سبز شد شکوفه داد؛
دارد این درختِ سرخ؛ ریشه های بی شمار…
شنبه ۲۴ دیماه ۱۴۰۱///۱۴ ژانویه ۲۰۲۳
