رضا بی شتاب؛ ایرانِ گروگان  

رضا بی شتاب؛

ایرانِ گروگان

 

 

ایرانِ گرانمایه اسیرست وُ گروگان

دلمُرده وُ تن زخمی وُ خونابه چکان جان

آری وطنِ خسته اسیرست وُ ز جان سیر

یاران زِ غمش در تب وُ بی تاب وُ پریشان

تنهایی وُ اندوهِ تو افزون زِ حساب است

خورشید وُ مَه از نالۀ تو بی سر وُ سامان

باغ از غمِ گُل جامه دران است وُ عزادار:

باران! تو وُ ابر وُ دلِ ما، هر سه به حِرمان

خورشید چو خاری شده در چشمِ سیه کار

عَطشان شده خاک از تب وُ بُگشوده گریبان

گفتی که جهان مُرده وُ بر شانه بَرَندَش

از کوچۀ بی چلچلۀ ساکت وُ پنهان

در ساحلِ تاریک دگر شور وُ نوا نیست

دریا زِ تپش مانده وُ امواجِ خروشان

اندیشه نشان شد که بمیرَد به سیه چال

تا خشک شود ریشۀ هر تاکِ فروزان

در سوگِ سخن؛ سوده وُ فرسوده زمان شد

ابلیس رئیس است وُ سخنگویِ هوسران

آنان که ندارند جُویی دانش وُ هوشی

استاد وُ رئیس اند وُ وزیرند وُ فراوان

در رأسِ هرم اهرمنِ ابلهِ هول ست

باقی همه گولانِ فریبند وُ به فرمان

در مجلسِ اسلامیِ ملّایِ تبهکار

رجّاله وُ جانی وُ خبیثان به خرامان

نکبت ز پیِ نکبت وُ آزار وُ شکنجه

این قومِ دغلکاره از آن سرخوش وُ شادان

در گوشه وُ اطرافِ «ولی» حلقه به گوشان

بی رونق وُ بی ارزش وُ ارزان تر از ارزان

این ریش درازان وُ فقیهانِ مُفنگی

اذهانِ مریض اند وُ ز نکبت پُر وُ پیمان

تا آخور وُ خورجین وُ جو وُ کاه به راهست

آخوندِ نظر کرده خوش وُ خرّم وُ خندان

القصه رسیدند به آبی وُ به نانی

بُردند وُ بخوردند وُ نشستند سرِ خوان

این سیلِ سیه خانه تبه کرد وُ نگونسار

اکنون ز پیِ کندنِ پی؛ بُردنِ بنیان

خود قبلۀ این قوم؛ دروغ است وُ خیانت

در ناکسی وُ پَستیِ دوران همه یکسان

دیدی ز حرامی همه بی حرمتی وُ مرگ

این نامه مهیا شده از رحمتِ رحمان

کِی دیده کسی معرفت وُ عاطفه از شیخ

از کردۀ خود کِی شده یک لحظه پشیمان

روزی خُور وُ دریوزه وُ بوزینه به کارند؛

از جهل وُ جنون جامعه شان گشته چراغان

گویند که ما منتخبِ خوبِ خداییم!

از هرزۀ بیهودۀ نادان؛ همه هذیان

این رهبرِ بی ریشه که آغشته زمین را

همچون علفِ هرزه زِ داس است گریزان…

این خانه خزان دیده وُ رنجیده چه بسیار

این خانه بماند؛ بِرَوَد دشمنِ ترسان…

اکنون گَهِ شادیست جوانانِ غزلخوان!

سرسبزیِ سَروید وُ صنوبر همه رقصان

ایران به خدا چشم وُ چراغِ دلِ جانی

از عشقِ تو زیباییِ زیبا شده رخشان

خود خانه سخنگویِ خیالست وُ سُرایید؛

این وزن که شادست وُ قشنگ ست وُ شکوفان

گلهای گلستانِ وطن نغمه سُرایید

بیایید وُ بخوانید به شادی بَرِ جانان

در جذبه وُ در جلوۀ جانانه به اوج اند؛

رامشگرِ رؤیایی وُ خُنیاگرِ تابان

پایان نپذیرد سخن از مهرِ تو گفتن

آزاد وُ سرافراز بمانی؛ وطن ایران

شنبه ۱۶ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲///۶ ماه مه ۲۰۲۳