رضا بی شتاب؛ غریوِ باغِ مغرور
رضا بی شتاب؛
غریوِ باغِ مغرور
به یادِ شمشادهای گُلشنِ روشنِ اصفهانِ:سعید یعقوبی؛صالح میرهاشمی؛مجید کاظمی
نرسیدم وُ تو رفتی؛ سفرت به آسمانست
به رواقِ بیقراری؛ تبِ آتشم به جانست
تو خود آسمانِ مهری؛ همه مهری وُ رفاقت
ز بزرگی وُ وفایت؛ چه بگویم آن عیانست
چه گذشته بر تو آن شب؛ چه شکُفته در وجودت
چه نوشته ای به ایران؛ به خدا که جاودانست
به هوایِ خنده هایت؛ به هوایِ روی ماهت
شب وُ کوچه را دَویدَم؛ که رسَم به آستانت
به دلم برات می شد؛ که دگر نخواهمت دید
پسِ پُرس وُ جو کسی گفت: بُرو سروِ تو روانست
به امیدِ دیدنِ تو؛ و شنیدنِ صدایت
تنِ گُر گرفته اینک؛ تو ببین که جانفشانست
همه روحِ من تپش شد؛ همه لحظه ها چو آتش
به شبِ شگفتِ تنها؛ تن وُ جانِ من وَزانست
تو نشسته در نگاهم؛ همه جا ترا ببینم
تو مگو که می روی جان؛ که جوانه ات جهانست
من وُ جانِ خسته خود را؛ چه کشان کشان رساندیم
خبرت رسید از دور؛ که نهالِ تو نهانست
تو غریوِ باغِ مغرور؛ همه زخمِ خنجر وُ خون
همه دردی وُ اسارت؛ که نفیرِ تو دَمانست
همه شب درونِ چشمم؛ که چراغِ غم فروزد؟
تو کجا شدی عزیزم! که زمانه جان ستانست
همه رهبرانِ فاسق؛ همه قاضیانِ کاسب
همه دین مدارِ فاسد؛ که فساد وُ فسق پاسبانست
چه حکایتِ غریبی؛ به که بایدم شکایت
که پناه وُ یارِ من کو؟ که زمانِ دار؛ اَذانست
پَر وُ بالِ من شکسته؛ نَفَسَم به سینه خسته
من وُ چشم وُ دستِ بسته؛ رخِ جان چو ارغوانست
من وُ بغض وُ جای خالی؛ من وُ هق هقِ ستاره
زِ نسیمِ سردِ جانسوز؛ گُلِ خسته در خزانست
منِ بینوا هراسان؛ نیِ بی نوا پریشان
من وُ او به ناله هر دو؛ گُلِ ما مَکُش؛ جوانست
به قد وُ به قامتِ او؛ به نگاهِ نازنین اش
به سخن به آرزوها؛ همه مهر وُ مهربانست
تنِ ساقه را شکستند؛ گُلِ سرخِ ما گرفتند
به پسِ حصارِ سرما؛ دلِ باغِ ما نشانست
به درختِ خسته در برف؛ به طناب وُ دارِ دوران
بِنِگَر به مرگِ گُلها؛ که سکوتشان بیانست
همه دیده های گریان؛ همه وای وای وای گویان
نَفَسِ خدا گرفته ست؛ همه ناله وُ فغانست
به ترّنم وُ ترانه؛ به سرودِ گیسوانت
که رسد ستم به پایان؛ که قیامِ ناگهانست
بِشِنو پیامِ ما را؛ همه بچه های ایران
که تو ای نظامِ ظالم؛ سَفَرَت به لامکانست
گُل سوری ام بدان تو؛ که گُجسته سرنگونست
به گُریز وُ مرگ وُ گرداب؛ به سقوطِ بی امانست…
جمعه ۵ خردادماه ۱۴۰۲///۲۶ ماه مه ۲۰۲۳
