مجید نفیسی؛ اندوه ژوئن
اندوه ژوئن
مجید نفیسی
ژوئن ابری ترین ماه هاست:
نیمه شب در سانتا مونیکا
رواندازی مخملی بر سر شهر می کِشد
و بامدادان
پرده ای از مِه
در برابر آفتاب می آویزد.
من حُزنِ ژوئن را دوست دارم
و ابهام ابر را
از صراحت آفتاب
بیشتر می پسندم.
بگذار دستی
زنگ ساعت را خاموش کند
تا کاربارِگان دمی بیشتر
در بستر بمانند.
اما شاعران و خانه بدوشان
در زیر آسمانِ گرفته
از نهانگاه های خود در می آیند
و در دو جهت مخالف
گذرگاه ساحلی را می پیمایند:
یکی بسوی دریا
برای یافتن شعر تازه
و دیگری بسوی شهر
برای یافتن صبحانه.
۱۳ ژوئن ۲۰۱۴
