رضا بی شتاب: مرا به حالِ خود گذاشتی

رضا بی شتاب

مرا به حالِ خود گذاشتی

برای نیکا شاکرمی

مرا به حالِ خود گذاشتی وُ رفتی از کنارِ من

مرا رها نمی کند نگاهِ تو نگارِ من

نگاهِ مهربانِ تو تبسم ات جهانِ مهر

به ناگهان نهان شدی عزیزِ دل بهارِ من

سراغِ تو گرفته ام ز باغِ آسمان وُ ماه

سخن نگفته اند وُ هایهای گریه بوده یارِ من

چو عاشقی غریبه ای وُ رانده ای وُ بی پناه

دهانِ بسته سینه خسته اشکِ من هوارِ من

کجا بجویمت جهانِ گم شده جوانی ام

که جایِ خالیِ تو بُرده طاقت وُ قرارِ من

دلِ پریشِ من بهانۀ تو دارد ای بهار

مگو که رفته ای وُ نیستی ستارۀ دیارِ من

خزان به برگ ریزِ این کُهن درختِ خانه آمده

رسیده سرزده نسیمِ خسته غمگسارِ من

به جستجوی تو به کوچه های شب دویده ام

مگر بیابمت گرانبها وُ یادگارِ من

به آتشم کِشَد خیال وُ جای خالی وُ سکوت

چو شبنم وُ چو اشکِ چشمِ گل همیشه سوگوارِ من

شکوفۀ بنفشه وُ شمیمِ مُشکِ دلکشی

به تلخیِ ترانه شعله ای فکن شرارِ من

نگفته ای که دوری ات دلِ مرا شکَست وُ کُشت

بیا ببین دو چشمِ انتظارِ زار وُ بردبارِ من

بخوان به خلوتِ خموشِ خانه ها وُ کوچه ها

بیا وُ آتشی بزن به سازِ صبرِ رازدارِ من

به دل مگو که می رَوَم بگو مرو مرو بمان

قشنگ وُ نازنین تویی بخوان سخن گزارِ من

خدایِ من دلم گرفته است وُ بغضِ بی امان

رها نمی کند زمان وُ روز وُ روزگارِ من

بادِ سردِ زندگی وزید وُ بُرد برگهای آرزو

بیا دوباره آشنایِ عشق وُ آفریدگارِ من

به هر طرف نگاه من ترا طلب کند بیا

پیش از آنکه دستِ سردِ مرگ بِستُرَد غبارِ من

بعدِ مرگِ من اگر برای دیدنم تو آمدی

به خنده های عاشقانه بگذر از مزارِ من

چهارشنبه ۵ مهرماه ۱۴۰۲///۲۷ سپتامبر ۲۰۲۳