شعری از سیاوش خسروی
شعری از سیاوش خسروی
مسکون بادیه
برای حامد محمد زمانی افشار
در بیانِ بیابان، گُلی مترصد است
و بیان آن
برای اهل بادیه
تفریقِ ماندن از عبور.
در بیان بیابان
آن انتظارِ فقید، اقتباسی از مرگ است
وقتی میخواهم لب به رُستن بگشایم
و گفتن
زورقی ساکن است، در عبور ابدیت.
ای ساکن! ای مُیسّرِ بیان!
به وقتِ عبور
در خیالِ دهانم بُقعه‌ای تاریک است
که چیزی از نیست را تکبیر میکند.
به وقت سکون
ابدیتی از گفتن
مرا مسکون بادیه میکند.
