رضا بی شتاب پنجره های لاژوَرد
رضا بی شتاب
پنجره های لاژوَرد
برای بانویِ دلاور فاطمه سپهری
طرحِ غمِ چهرۀ تو؛کشیده نقاشِ زمان
صداقتِ صدایِ تو؛رفته به سویِ آسمان
چیست درین سخن بگو؛ای سخنت صدای ما
واژه به واژه گفته ای؛با سخنت رنجِ جهان:
رهبرِ اُمت تو شدی!؛واعظِ دریوزه نهاد
قاتل وُ غارتگرِ جان؛مردِ خدا وُ قهرمان!
سفرۀ خالی بِنِگَر؛دستِ تُهی شرمِ پدر
مرگ وُ سیه پوشیِ عشق؛دردِ عیان بسته دهان
دزد هزارست وُ هزار؛قاضیِ هارست وُ رها
کارِ تو نیرنگ وُ ریا؛فسق وُ فجورِ تو نهان
عیبِ تَبَه کاره کنی!؛خود به تَبَه شهره شدی
رهبرِ زالو صفتان؛مفتخورانِ بی امان
شیخِ شکم بارۀ پَست؛داده به بیگانه وطن
غارتِ ایران هنرت؛خرس وُ خر آمد به میان
مفتیِ آیینِ پلید؛بویِ کبابی بشنید
همهمه گر نوحه به لب؛کاسه به دست ست وُ دوان
هَروَله کن گاهِ طواف؛دین تله ای بهرِ ثواب
بازیِ بازاریِ ظلم؛مذهبِ ظالمان وزان
ناکس وُ فاسدی رئیس؛روز وُ شب اندر عَلَلا
شرم وُ شرف ز کوتوال!؛حیا مجو زِ قلتِبان
طاعتِ طاعون چه بُود؛غلغلۀ حرامیان
بار وُ بُنه رفته به باد؛مِهر مَجو ز رهزنان
آیتِ بی اصل وُ نَسَب؛دار وُ ندارِ تو رُبُود
چوبِ حراجی زده بر؛پیکرِ این خاکِ کیان
صحبتِ توحید کنی؛جامعۀ بی طبقه!
بَه بَه ازین فکر وُ نظر؛روبَه وُ دُم، شاهدِ آن
آیتِ بی بُته تویی!؟؛لعنت وُ تُف بر تو روا
کوره سوادت کجاست؟؛پادویِ پابندِ دکان!
دینِ تو آورده بلا؛مذهبِ تو کذب وُ عزا
عدلِ علی بوده چنان!؛جور وُ ستم سهمِ عیان
کودکِ درماندۀ کار؛مادرِ آوارۀ شهر
خانۀ پاشیده ز هم؛کُشته ز ما پیر وُ جوان
دشنۀ دین تشنۀ خون؛کیست که زخمی نَبُوَد
مردمِ آواره نگر؛معجزۀ دار وُ اذان
دشمنِ زیبایی وُ زن؛شیخکِ بدشکلِ کثیف
دفترِ تو رسمِ ستم؛کلۀ پُوکت به فغان
خُور بخُورَد هَمرهِ خر؛مُرده خُورَد همرهِ گور۱
شیخک وُ خیک اش بِنِگَر؛حرمتِ او مَزبله دان
حیرت ازین پیرِ خِرِفت؛دلقکِ تقلیدِ مُبین
قائدکِ کُفر وُ عفاف؛موزۀ اجناسِ جنان
رفته به ماه اش بِنِگَر؛وعدۀ نانش بِنِگَر
عالِمِ ربّانیِ دین؛زِرزِر وُ کِذبست وُ زیان
قول وُ قرارت کجاست!؛برق کجا آب کو خانه کو؟
صاحبِ بی خانه شدیم؛مضحکه شد رایِگان
غیب وُ ظهورش بِنِگَر؛قصۀ لوط اش بِنِگَر
غایت او قاتلِ جان؛ساقیِ او سارقِ نان
صیغه کند قاریِ خود؛قاریِ او «جاریِ»۲ او
باج دَهَد به باجناق؛ملغمه ای به ارمغان
گفته که«فقر، فخرِ من۳»؟؛ثروتِ بی حسابِ من!
خر تُو خری شد به خدا؛خیز وُ بیا دعا بخوان
کشورِ تو مالِ من است؛زحمتِ تو رحمتِ من
هرچه بُوَد مالِ من است؛سهمِ امامِ مهربان
بندگیِ من نکنی؛بندیِ زندانی وُ دار
زخمی وُ زار وُ بینوا؛سویِ دَرَک کشان کشان
رنگِ جماعت نشوی؛اهلِ دیانت نشوی
قافیه را باخته ای؛قافله رفت وُ تو بمان
حضرتِ قائم چو کُنَد؛خدمتِ جلادِ جهان
دعویِ داناییِ او؛خنجر وُ تیر است وُ کمان
بر سرِ دار وُ کوچه ها؛خفته هزار آرزو
آینۀ مصیبت اند؛خونِ «خدا» عیان روان…
آمده آن ستم سرشت؛بُرده ترا به محبسی
پنجره های لاژورد؛بسته به رویِ هر کران
جانِ دلت غمین و تنگ؛رنگِ زمان تیره وُ تار
سردیِ دم به دم فزون؛باز رسیده با خزان
بارشِ برگِ زندگی؛شراره هایِ رنگ رنگ
خسته ازین قفس شدی؛بال وُ پَرِ بسته نشان
سینه وُ تنگیِ نَفَس؛نبضِ پریشان وُ مریض
قلبِ تو یاری ات نکرد؛رفت ز تن تاب وُ توان
دردِ فزون طاقتِ طاق؛در قفسِ سینه صدا
نقشِ زمین شدی ولی؛سینه پُر از بانگ و بیان…
فاطمۀ سپهری ام!؛باش وُ بمان کنارِ ما
چشم گشا ببین جهان؛آمده دیدارِ تو جان
گرمیِ این خانه تویی؛دلاوری وُ رهنما
رونقِ آزدیِ ما؛رزمِ زنانِ جاودان
گر تو تبسمی کنی؛غصه بمیرد به خدا
از ته دل خنده کنان؛خندۀ مهرِ آسمان
پُر زِ گُل وُ عطرِ زنان؛کوچه وُ این خانۀ ما
آمده در شور وُ نوا؛چشمۀ جوشنده نشان
خندۀ ایران عزیز؛هلهلۀ مردمِ ما
لحظۀ آزادیِ ما؛گُلشنِ جان رقص کنان
پنجره های لاژِوَرد؛گشوده شد به رویِ مهر
ای دلِ تو سپهرِ ما؛باغِ دلت چه بیکران…
چهارشنبه ۱۲ مهرماه ۱۴۰۲///۴ اکتبر ۲۰۲۳
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱-مثل:خر را با خُور می خورد مُرده را با گور.
۲-جاری:زنِ برادرِ شوهر.
۳-حدیث:الفقر فخری.علامه مجلسی(بحار الانوار جلد ۶۹ صفحۀ ۵۵):«وَ قالَ النَّبی(ص)الفَقرُ فَخری وَ بِهِ أفتَخِرُ=به فقر افتخار می کنم و مایۀ افتخارِ من است».شعیری(جامع الاخبار صفحۀ ۱۱۱):«و قال(ص)الفقر فخری».
