رضا بی شتاب: بهارِ جاوِدان «یلدا»
رضا بی شتاب
بهارِ جاوِدان «یلدا»
برای یلدا آقافضلی.قاضیِ قاتل نوشت:«متهم اظهار پشیمانی نکرد»
بهاری جاوِدان شد دخترِ ایران وُ «یلدا»
بهاری بی خزان شد نم نمِ باران وُ زیبا
ببین زیبایی ات آفاق را در بر گرفت از مهر
جهان مجذوبِ زیباییِ تو جان وُ تماشا
به دستِ دشمن افتادی به دستِ قاضیِ ضارب
نترسیدی که خورشیدی؛ فروزان وُ فریبا
ترا با دست بند وُ چشمِ بسته زخمی وُ خونین
به سویِ مسلخی بردند در دیوان وُ آمنّا(۱)
تَعَرُّض بود وُ آزار از پیِ ایمانِ قصابان
که قاضی سارق وُ قاتل همان سبحان(۲)وُ فتوا
ترا در دل سخنها بود وُ آن واگویه را گفتی:
من از آزادی وُ حق گفتنم؛ترسان وُ تنها!؟
چرا باید به انکارِ رهایی من سخن گویم
نمی ترسم نه از مرگ وُ نه از زندان وُ تُرنا(۳)…
شجاعت از تو می گیرد نشانِ افتخار اینجا
نگفتی که پشیمانم تو ای جانان وُ والا
پشیمان از چه باید بود ای شیخانِ پشماگَند!
شما شارع شما استادِ هر شیطان وُ دعوا
به چنگِ ناکسان اینسان گرفتارِ عذاب وُ درد
چنین آزاده ای را گفته اند انسان وُ شیدا
صدایت شور وُ آواز وُ شرر در روحِ تاریخست
بخوان ای نازنین ای آسمان بُستان وُ بُرنا
ترا جلاد در چنگالِ مرگ وُ در سیه چاله
اسیر وُ خسته کرد اما تویی تابان وُ بیتا
تو با لبخندِ خونین خوانده ای آوازِ آزادی
و گفتی موجم وُ سرکش همان آبان(۴)وُ دریا
تو موجاموجِ دریایی وُ رقصان با خدای عشق
تو با شادی وُ هستی بسته ای پیمان وُ پابرجا
مکن باور تو ای ملایِ ربّانی که بتوانی
به زنجیر وُ به بند آری دلِ عصیان وُ دانا!
ترا نفرت به هم پیچیده چون طومارِ طولانی
رذالت پیشه ای آمالِ تو حرمان وُ حِربا(۵)
نیاوردی به جز کِبر وُ کدورت کهنه کارا
وجودت نکبت وُ بغض وُ همان هذیان وُ اغوا
چه داری تو در آن چنته که با خود می کِشی هرجا
همه حرفی همه بادی همان انبان وُ نَکبا(۶)
صدایی پوچ و افکاری پریشان وُ مُکَدَّر
به بازار وُ به مذهب مانده ای؛نادان وُ غوغا!
تبهکاران طلبکارند؛ از این خانه وُ مردم
دَرَک گُوری برایت کَنده در آن شأن وُ مأوا
ستم سرکوب کشتار وُ شکنجه کار وُ بارِ تو
فغان از فقر فکر وُ این رجز خوانان وُ آقا
رجز خوانانِ بی جرأت فقط زیرِ پتو شیرند
نبردا!موش وُ سوراخِ زمان؛پنهان وُ دَروا(۷)
درین هنگامۀ هیهات وُ این دریوزۀ دیندار
نمی داند که آخر می رسد توفان وُ بلوا
زَنَد لافِ خداوندی وُ بر طبلِ تهی هر دم
نخوانده در خبر خاکت کُنُد مهمان وُ مولا
مُعَلَّق مانده ای در برزخِ زخم وُ حسادت
ترا چاره نباشد جز همان طاعون وُ مَرگا
تو ای جن پرورِ جن زادۀ جاهل نمی دانی
شَوَی با خاک وُ خاکستر همه یکسان وُ پایا
بیا دستارِ نکبت را ز سر بردار وُ آدم شو
کنون بشنو سرودِ سرو مستان وُ شکوفا
شبِ«یلدا»ی ما؛نوروز وُ روزِ رزم وُ فریاد
مگر مرگ مفاجات ات شود درمان وُ گیرا
شراب وُ شادی وُ رقص وُ هیاهو روزِ آزادی
بزن جامی به جامِ آن جوان رخشان وُ بی همتا
بزن آتش تو ای تُندَر برین قومِ تبهکار
جوانانِ وطن در رزم وُ در جولان وُ پویا
به پابوسِ زنان آخر مُشرف می شوی شیخا
خدا نامِ زنست ای شیخِ بی سامان وُ رسوا
چه آوردی به جز گلهای کاغذگون وُ خرزهره
ترا اینک نشان ویرانی ات پایان وُ دنیا
زنان از زندگی آغازِ رازِ هستی آوردند
سترگ وُ سخت وُ زیبا عاشق وُ احسان وُ مینا
زنان در جنبش وُ در انقلابی سخت می خوانند:
دوباره نامِ نیکِ رفتۀ ایران وُ یکتا
سه شنبه ۲۳ آبانماه ۱۴۰۲///۱۴ نوامبر ۲۰۲۳
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱-آمنّا:ایمان آوردیم.۲-سبحان:پاک و پاکیزه.۳-تُرنا:شلاق مانند است.۴-آبان:ایزد نگهبان آب.۵-حِربا:نوعی سوسمار.چلپاسه.۶-نَکبا:بادِ بد و نامساعد.۷-دَروا:سرگشته وُ سرگردان.
