میرزاآقا عسگری (مانی)؛ خاتمالانبیاء ما عشق است!
ﻭﻳﻮﺍﻟﺪﻯ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻜﻪﻯ ﺭﺧﺸﺎﻥ
ﺧﺎﻧﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺭﻧﮕﻴﻦﻛﻤﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ.
ﺁﻭﺍﻫﺎﻯ ﺑﻪﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ، ﺩﻝﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﻰﻣﺎﻟﻨﺪ.
ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺯﻧﺪﻩﺍﻧﺪ!
ﺩﺍﻧﻪﻫﺎﻯ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺭﺍﻥﻫﺎﻯ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺭﺍ ﺧﻴﺲ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ؛
ﻭ ﺭﺷﺘﻪﻫﺎﻯ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ
ﮔﺮﺩﻥِ ﻟﻄﻴﻒِ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺴﺎﻳﻨﺪ.
ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍِﺭﻭﺱ، ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ!
ﺁﻣﺒﻮﻟﺎﻧﺲ، ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻛﻬﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﺩ.
ﺣﻨﺠﺮﻩﻯ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ،
ﺷﺎﺩﻯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﺗﺎﺑﺎﻧﺪ.
ﺩﺭﺧﺖِ ﭘﻴﺮ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮِ ﻧﻬﺎﻝِ ﻛﻮﭼﻚ،
ﺑﻪ ﮔﺮﺍﻣﻴﺪﺍﺷﺖ، ﺧﻢ ﻣﻰﺷﻮﺩ.
ﻭﻳﻮﺍﻟﺪﻯ ﻣﻰﻭﺯﺩ
ﻭ ﺑﺮﮒﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻰﺗﺎﺏ ﻣﻰﻛﻨﺪ.
ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ!
ﭘﺴﺘﭽﻰ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻝ ﻣﻰﺩﻭﺩ ﻭ
ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﮒْﺗﭙﺶِ ﻣﺎ ﻣﻰﻧﻬﺪ.
ﻧﺎﻣﻪﺍﺕ ﮔﻮﺍﻩ ﺍﺳﺖ
ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻠﻤﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﺪﻩﺍﻯ!
ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻭﺍﮊﻩﻫﺎ، ﺗﺮﺍﺷﻪﻯ ﻋﺸﻖﺍﻧﺪ
ﻭ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ، ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ!
ﺩﻳﺮﻭﺯ، ﺗﺎﻛﺴﻰ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪﻡ.
ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﺭﻭﻯ ﭘﺮﺩﻩﻯ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﻣﻰﻏﻠﺘﻢ.
ﺩﻳﺮﻭﺯ، ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭ ﺳﭙﻴﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﻫﺎﻯﺍﻡ ﻧﺒﻮﺩ.
ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﻤﺎﻝ، ﺳﻔﻴﺪِ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ!
ﻳﻚﺷﺐ، ﺗﻨﺎﻧﻪﮔﻰ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪﻯ ﺟﺴﻢِ ﺍﺯﻟﻰ ﻭ ﻧﻴﺎﺯِ ﺍﺑﺪﻯ ﺑﺮﺩ.
ﺣﻮّﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻰ،
ﺁﺩﻡﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮﻡ!
ﭼﺮﺍ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ، ﻫﺮﮔﺰ،
ﺑﺮﻫﻨﻪﮔﻰِ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻨﺪ؟
ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ
ﺟﻬﺎﻥِ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ.
ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ
ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ، ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮِ ﺗﺎﺯﻩﺍﻯ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ!
ﺑﺎﺭﺍﻥِ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥﺍﻡ
ﺩﻝِ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﭙﺶ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ.
ﻭﻳﻮﺍﻟﺪﻯ ﺑﺮ ﺍﺷﻴﺎء ﻭ ﺫﺭﺍﺕ ﻓﺮﻭﻧﺸﺴﺘﻪ.
ﻭﺍﮊﻩﻫﺎ، ﺷﻮﺭﺵ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ.
ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥﻛﻪ ﻣﻠﻚﺍﻟﻤﻮﺕ ﺩﺭ ﺑﺰﻧﺪ
ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ، ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ:
ﺷﻌﺮ، ﻏﺒﺎﺭ ﺳﻨﻔﻮﻧﻰ ﻭ
ﺧﺎﺗﻢﺍﻟﺎﻧﺒﻴﺎء ﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ!
