داستان

حسین‌دولت آبادی؛ نریمانِ پازندی را من کشتم بریده ای از رمان «خون اژدها»   گر  تن بدهی، دل ندهی کار

قاضی ربیحاوی؛ ظهور  با این صورت کشیده مردانه که در نور روحانی میدرخشه توی این شب تاریک، آقا من غریبم

فهیمه فرسایی؛   «آئین‌نامه‌ی انضباطی» روبرویم دو صلیب بزرگ در زنجیرهایی طلایی برق می‌زدند. زنجیرها از گردن دو دختر زیبای

علی حسینی آن روزها   سالها گذشته از آن روزها. چه سالی بود و چه روزگاری. آن هم دیگر از

محمد محمدعلی   کابوس های اقلیمی گل ستاره در ایستگاه هراس   (۱) تیرهای پوسیده و سیاه سقف، ریل های

فریبا وفی؛   خیابان خشم مثل دملی توی گلویم گیر کرده بود. دمل کهنه بود. قدیمی بود. اندازه عمر خودم

داریوش فاخری؛ ماهیگیر دو دریا   پاره ای از از تن داستانی بلند   میکده کنار اسکله بود . دود

رقیه کبیری؛ ماوایل (داستانی به زبان ترکی آذربایجان و برگردان فارسی آن)   شنبه هفته‌نین ایلک گونودور. یئدی گوندور قاپینی

جمشید فاروقی؛ پوشه‌ی زرد* مرگ پایان زندگی و پایان بسیاری از داستان‌هایی است که درباره‌ی آن نوشته‌اند. اما این داستان،

فرخنده حاجی‌زاده؛    ژاندارم سید محمود فدایی را توی دل آفتاب دراز کردند و زن و بچه‌هایی را که جیغ