داستان

  محمدرضا شادگار   به مامان چیزی نگو به یاد محمّد مهدی کرمی   تو خواب بودی. دلم نیامد بیدارت

عزت گوشه گیر   “یک اتاق متفاوت” صدایش عوض شده است امروز. توی چشم هایش هم دو قطعه پلاستیک بیرنگ

شهلا شفیق   هراس ماشین های پلیس  پشت سرهم آژیر می کشند اما صف اتومبیل ها اصلا تکان نمی خورد.

لوییز اِردریک* فلُور برگردان مازیار ظفری   نخستین ‌بار که فلُورِ پیلاگی را آب‌های سرد و بلورین دریاچه‌ی تورکوُ به

حسین رحمت: طناب همان‌جا که بودم ایستادم و گوش دادم. صدایش را می‌گویم.یک جوری بود مثل ناله.درست رو به دستگیره

فرخنده حاجی‌زاده؛  مارک        می گفتند دوتا دیگه هم هست. یکی توی خانه حسین پاشا ،یکی هم توی جلیقه کربلایی یحیی

ساناز اقتصادی‌نیا: عطاری ابری وزنش را یکجا می‌اندازد روی صندلی ارج خاکستری دم مغازه و عصایش را تکیه می‌دهد به

حسین دولت‌آبادی؛ یشمیِ تلخ   فصلی از کتاب چاپ نشده ی « چکمۀ گاری» از ده افشار برگشتم و بنا

قباد آذرایین   ضایعات آن سپیده دم سرد پاییزی، راننده ی جرثقیل اعدام، بعد از اجرای مراسم، نشست پشت فرمان